36. عاشق درد و بلایم

عاشق درد و بلایم بیمی از دشمن ندارم
دشمن ار گفتم خطا کردم که من دشمن ندارم
در دلم نبود بغیر از عشق یار و مهر مردم
گر کسی دارد مرا دشمن منش دشمن ندارم
از جفاکاران بسا برمن ستم ها رفت لیکن
من از آنان کینه در دل یکسر سوزن ندارم
اینهمه نامردمی ها حاصل جهل است و غفلت
جز پناه حضرت باری دگر مامن ندارم
این زمان مردانگی عزت شرف باشد فسانه
این حکایت چون کنم سر طبع شور افکن ندارم
کلبه ام در راه ایمان شد ز دست و شرم سارم
کز چه من در خورد جانان باغ یا گلشن ندارم
گر بدی آید ز مردم یا که کار ناروائی
من همه نیکو ببینم چشم بد دیدن ندارم
هر که عاشق تر بود جام بلا افزون دهندش
این خطا گفتی که عرفان طالع روشن ندارم