مثنوی مرثیه ای بر انتظار شرحی شاعرانه بر واقعه مولمه ی شهادت حضرت اعلی

دلا رواست خون شوی به رنگ لاله زارها 

ز دیده ها روان کنی ز گریه جویبارها 

به سوگ آن شکر دهان سزاست نعره ها زدن

گریستن گریستن چونان که سوگوارها

همان کسان بسوخت جان شان ز داغ انتظار

کُشند آنکه آمده ز بعد انتظارها

دریغ و درد و آه سرد ازین گروه محتجب

به غیب عاشق اند و دشمنان آشکارها

ز هجر شکوه ها کنند و گر نگار در رسد

به جای گل به مقدمش نهند تیربارها