خضوع و فروتني

 

بنگر به هــر طرف زيبــاي نازنيــن
 با چشم تيزبين هرگوشــه را ببين

گلها و سبــزه ها روييـــده از زمين
صدرودوچشمه‌سارجوشيده‌از زمين

دارد زميــن ما بــس معــدن طـلا
 اما هميشه هســت در زير پاي ما

دارد هر آنچه را مي بخشد اين زمين
بي‌منّت‌وغروربا عشق راستيــن

با شخم، زخمــها بر پيكرش زننــد
امااز‌آن‌زميــن بهتـرثمر بــرند

صد باغ و مزرعه در سينه اش شكفت
 صدميوه‌‌دادوباز هرگزبه كس نگفت

او بـا فروتنـــي خدمت بـــه ما كند
 خدمت‌هميشه‌چون‌عبدالبهاءكند