ترجمه ای از پیام بیت العدل اعظم رضوان 2018 (175 بدیع)

ترجمه‌ای از پیام بیت ‌العدل اعظم خطاب به بهائیان جهان رضوان ۲۰۱۸ میلادی (۱۷۵ بدیع)

(هیئت بین‌المللی ترجمه به زبان فارسی)

ستایندگان اسم اعظم در سراسر عالم ملاحظه فرمایند

دوستان عزیز و محبوب،

در پرتو انوار جاودان جشن‌های فراموش‌ نشدنی دویستمین سالگرد میلاد فرخندۀ جمال مبارک تحیّات صمیمانۀ خود را به شما عزیزان تقدیم می‌داریم.  با توجّه به وقایع آن ایّام و همچنین ماه‌های بعد، مشاهده می‌کنیم که جامعۀ جهانی بهائیِ امروز همان جامعه‌ای نیست که شش دورِ اوّلِ نقشۀ کنونی را آغاز کرد؛ جامعه‌ای است به مراتب آگاه‌تر نسبت به وظایف روحانی خویش؛ جامعه‌ای است که جهش بی‌سابقه‌ای در قابلیّت خود یافته تا دوستان و آشنایان را به حیات جمعی‌اش جلب نماید، الهام‌بخش فعّالیّت‌های متّحد در محلّه‌ها و دهکده‌ها باشد، بتواند نحوۀ بروز حقایق روحانی در اقدامات عملی و پایدار را به خوبی بیان کند، و از همه مهم‌تر نه تنها در بارۀ آموزه‌هایی به گفتگو پردازد که جهان را خلق بدیع خواهد نمود بلکه در بارۀ وجود مقدّسی سخن گوید که واضع و مروّج این آموزه‌ها است:  حضرت بهاءالله.  شرح حیات و مصائب وارده بر آن وجود مبارک توسّط بزرگسالان و جوانان و کودکان و به زبان‌های گوناگون، بر قلوب بی‌شماری اثر گذاشت.  برخی به تحقیق بیشتر در امر الهی پرداختند، بعضی تعهّد به همکاری نمودند، و بسیاری موفّق به اظهار ایمان شدند.

یکی از نشانه‌های گویای پیشرفت، نقاط متعدّدی است که امر مبارک در سطح ملّی به وضوح از مرحلۀ مجهولیّت خارج شده است.  در میان رؤسای دول و رهبران فکری نفوسی بودند که علناً بیان نمودند و دور از انظار تأکید کردند که جهان نیازمند بینش حضرت بهاءالله می‌باشد و مجهودات بهائیان قابل ستایش است و باید گسترش یابد.  نکتۀ شادی‌آفرین دیگر آنکه تنها بهائیان نبودند که نام حضرت بهاءالله را با اشتیاق گرامی داشته حیات مبارکش را جشن ‌گرفتند بلکه گردهمایی‌های ویژه‌ای به این منظور توسّط نفوسی از ورای جامعۀ بهائی برگزار شد.  در مناطقی که مخالفت با امر مبارک وجود دارد، احبّا با امیدواری و استقامتی حیرت‌انگیز هموطنان خویش را تشویق نمودند تا خودشان حقیقت امور را بررسی نمایند و بسیاری با شادمانی در این جشن و سرور شرکت جستند.  دویستمین سالگرد میلاد جمال قدم موجب شکوفایی بی‌حدّ آثار هنری نیز گردید که خود شاهدی است شکوهمند بر قلوب آکنده از عشق این هنرمندان.  خصوصیّت رویکرد کلّی جامعۀ بهائی در این ایّامِ بی‌نظیر، گواهی بود بر میزان یادگیری‌ای که طیّ بیش از دو دهه از آغاز سلسله نقشه‌های کنونی صورت گرفته است.  آحاد مؤمنین به ابتکاراتی شخصی پرداختند، جامعه به کوشش‌های جمعی قیام کرد، و احبّا قوای خلّاقۀ خود را متوجّه نقشه‌هایی نمودند که از طرف مؤسّسات تهیّه شده بود.  بزرگداشتی مهم و یاد‌آور گذشت دو قرن، محرّکی قدرتمند برای فعّالیّت‌های جامعه‌سازی در قرن آینده گشت.  شایسته آنکه هر بذری که با چنین مهر و محبّتی در جشن اوّل کاشته شده در دوره‌ای که به دومین جشن دویستمین سالگرد منتهی خواهد شد، صبورانه پرورش یابد و به ثمر رسد.

حال پس از گذشت دو سال از آغاز نقشۀ کنونی، گرچه طبیعتاً میزان پیشرفت امور در تمام کشورها یکسان نیست امّا تعداد برنامه‌های فشردۀ رشد در عالم، به نصف رقم پنج‌هزار یعنی رقم مورد نظر نقشۀ جهانی کنونی نزدیک گشته و میزان افزایش این رقم مرتّباً تسریع می‌یابد.  با نگاهی دقیق‌تر می‌توان نشانه‌های امیدوار‌کننده‌ای از شکوفایی قوا و استعدادهای افراد، جوامع، و مؤسّسات را ملاحظه نمود.  تجربۀ جشن‌های دویستمین سالگرد در همه جا به مؤمنین نشان داد که بسیاری از تعاملات روزانۀ آنان با اطرافیانشان می‌تواند به نشر نفحات ‌الله منجر شود.  با شدّت یافتن فعّالیّت‌ها در هزاران دهکده و محلّه، حیاتی پویا و هدفمند در هر یک از آنها نضج می‌گیرد .  شمار محدوده‌های جغرافیایی که در آنها سیستمی برای گسترش این الگوی فعّالیّت به تعداد فزاینده‌ای از نقاط در حال تأسیس است، به نحو قابل ملاحظه‌ای افزایش یافته و احبّا را قادر ساخته تا از سوّمین نماد پیشرفت در پیوستار رشد عبور نمایند.  و اینجا، در مرزهای یادگیری عالم بهائی و به خصوص در حرکت جمعیّت‌ها به سوی بینش حضرت بهاءالله است که نه فقط جمّ غفیری به آغوش فراگیر فعّالیّت‌های بهائی می‌پیوندند بلکه دوستان اکنون می‌آموزند که چگونه گروه‌های بزرگی از مردم هویّت خود را در جامعۀ اسم اعظم می‌یابند.  در چنین نقاطی ‌است که کودکان به طور مرتّب کلاس‌ها را سال به سال طیّ می‌کنند و برنامۀ تواندهی روحانی به نوجوانان با هماهنگی از سطحی به سطح دیگر پیش می‌رود و در نتیجه تلاش‌های آموزشی جامعه جنبۀ منظّم‌تری به خود می‌گیرد.  در این نقاط، مؤسّسۀ آموزشی چگونگی پرورش منابع انسانی کافی برای تهذیب روحانی و اخلاقی تعداد روزافزونی از کودکان و نوجوانان را می‌آموزد.  مشارکت در این فعّالیّت‌های اساسی آنچنان در فرهنگ مردم ریشه دوانده که به عنوان یکی از جنبه‌های ضروری حیات یک جامعه محسوب می‌گردد.  شور و نشاطی تازه در میان جمعیّتی ظاهر می‌شود که مسئولیّت توسعه و پیشرفت خود را به عهده می‌گیرد و در مقابل نیروهای اجتماعی که موجد رخوت و بی‌تفاوتی‌اند مصونیّت می‌یابد.  امکانات پیشرفت مادّی و معنوی شکل می‌گیرد.  تقلیب اجتماع شروع می‌شود.

دوستان محبوب، براستی وقت شکرگزاری به درگاه محبوب بی‌همتاست.  دلایل بسیاری برای امیدواری موجود است ولی به میزان وظایف باقیمانده نیز به خوبی آگاهیم.  اساساً، همانطور که قبلاً اشاره کرده‌ایم صدها محدودۀ جغرافیایی هنوز محتاج آنند که گروه‌های فزاینده‌ای از مؤمنین با اطرافیان خود مستمرّاً بر پیشبرد رشد و قابلیّت‌سازی تمرکز نموده توانایی و انضباط لازم برای تأمّل بر عمل و آموختن از تجربه را خصیصۀ ممتاز خود نمایند.  پرورش استعداد و همراهی کردن چنین افرادی در هر یک از محلّه‌ها و دهکده‌ها و نه فقط در سطح محدودۀ جغرافیایی، چالشی بزرگ و در عین حال نیازی حیاتی است.  امّا هر جا این شرایط ایجاد می‌شود نتایج واضح است.

مشاهدۀ وقوف مؤسّسات امری به این نیاز مبرم و طرح مکانیزم‌هایی مؤثّر برای استفاده از بینش‌های ناشی از پیشرفت در سطحی وسیع موجب مزید اطمینان این مشتاقان است.  در عین حال، مؤسّسات ملّی و منطقه‌ای و محلّی نیز با کسب تجربۀ بیشتر از بینش وسیع‌تری برخوردار می‌شوند.  این مؤسّسات به همۀ جنبه‌های توسعۀ جامعه پرداخته به فکر رفاه مردم ورای اعضای رسمی جامعۀ خود هستند و با آگاهی از پیامد‌های عمیقی که فرایند مؤسّسۀ آموزشی برای پیشرفت مردمان دارد توجّه خاصّی به تقویت مؤسّسه مبذول می‌دارند؛ همواره واقف به لزوم حفظ تمرکز جامعه بر احتیاجات نقشه‌ هستند و جمع دائم التّزاید دوستان را به سطوح بالاتری از اتّحاد دعوت می‌نمایند.  این مؤسّسات به مسئولیّت خویش در قبال بهبود سیستم‌های اداری و مالی خود به منظور حمایت مناسب از اقدامات ترویج و تحکیم، صادقانه پای‌بندند.  در همۀ این موارد، به ایجاد آن شرایطی در جامعه مشغولند که به ظهور و بروز قوای قدرتمند روحانی منجر می‌گردد.

با شدّت‌ یافتن فعّالیّت‌های جامعه‌سازی، دوستان قابلیّت‌های نو‌یافتۀ خود را که برای بهبود شرایط اجتماع اطراف خویش پرورش داده‌اند، به کار می‌گیرند و اشتیاقشان با مطالعۀ تعالیم الهی شعله‌ور می‌شود.  تعداد پروژه‌های کوتاه‌مدّت افزایش بسیاری یافته، برنامه‌های منظّم گسترش پیدا کرده، و اکنون تعداد بیشتری از سازمان‌های توسعه ملهم از تعالیم بهائی به فعّالیّت در زمینه‌های آموزش، بهداشت، کشاورزی، و غیره مشغولند.  از تقلیب مشهود در حیات فردی و جمعی می‌توان نشانه‌های اوّلیّۀ قدرت غیر قابل تردید اجتماع‌سازی امر حضرت بهاءالله را ملاحظه نمود.  پس جای تعجّب نیست که دفاتر جامعۀ بین‌المللی بهائی در کوشش‌های خود برای مشارکت در گفتمان‌های متداول در اجتماع از چنین موارد اقدام اجتماعی، اعمّ از ساده یا پیشرفته و کوتاه‌مدّت یا درازمدّت، الهام می‌گیرند.  این میدان دیگری از مجهودات امر مبارک می‌باشد که پیشرفت قابل توجّهی نموده است.  در سطح ملّی، مشارکت در گفتمان‌های هدفمند اجتماع — از جمله تساوی زن و مرد، مهاجرت و ائتلاف، نقش جوانان در تقلیب اجتماعی، هم‌زیستی بین ادیان، و غیره — با اطمینان، کارآیی و بینشی روزافزون انجام می‌گیرد.  به علاوه، احبّا از هر سنّ و پیشینه، هر جا که ساکن می‌باشند، کار ‌می‌کنند، و یا درس می‌خوانند، کمک‌های ارزشمندی به گفتمان‌های خاصّ نموده توجّه اطرافیانشان را به دیدگاه والایی جلب می‌نمایند که بر اصول و تعالیم ظهور وسیع حضرت بهاءالله استوار است.

با حضور رسمی امر الله در شبکۀ جهانی اینترنت، موقعیّت امر مبارک در فضاهای گوناگونی که در آن گفتمان‌ها مطرح می‌گردد ترقّی بسیاری نموده است، حضوری که با وب‌سایت‌های ملّیِ متعدّد بهائی و توسعۀ بیشتر مجموعۀ سایت‌های مربوط به Bahai.org، گسترش یافته است.  این پیشرفت هم برای ترویج و هم برای صیانت امر الله بسیار ارزشمند است.  در طیّ فقط چند روز، جمع بزرگی از مردم جهان به مطالبی جذب گردیدند که برای معرّفی امر مبارک با دقّت تهیّه شده و در وب‌سایت دویستمین سالگرد میلاد حضرت بهاءالله به طور هم‌زمان به نُه زبان ارائه شده بود.  این مطالب اکنون با اضافه نمودن صفحات مخصوصی در بارۀ کشورهای مختلف تکمیل گردیده و نمایانگر تنوّع جشن‌های برگزار شده است.  تمهیدات لازمه در سایت کتابخانۀ مراجع و آثار بهائی برای ارائۀ تدریجی الواح و آثار مقدّسه‌ای که تا کنون ترجمه و منتشر نشده پیشرفت شایانی کرده است.  مجلّدات جدیدی از آثار حضرت بهاءالله و حضرت عبدالبهاء نیز به انگلیسی تحت ترجمه و تنظیم است تا در سال‌های آینده چاپ و منتشر گردد.

در سانتیاگو (Santiago)، شیلی (Chile) و در باتامبانگ (Battambang)، کامبوج (Cambodia) جدید‌ترین مشارق‌الاذکار افتتاح شده و اکنون مراکز جذب بازدید‌کنندگان و نمادهایی از همۀ تعالیم امر مبارک برای جوامع‌ آنان شده‌ است.  تعداد این معابد رفیع البنیان رو به افزایش است.  با کمال سرور اعلام می‌داریم که افتتاح مشرق‌الاذکار در نورت دل کائوکا (Norte del Cauca) در کشور کلمبیا (Colombia) قرار است در ماه ژوئیه صورت گیرد.  به علاوه بنای مشارق اذکار بیشتری در پیش است.  در وانواتو (Vanuatu)، کسب اجازۀ شروع ساختمان در دست اقدام است.  در هندوستان و جمهوری دموکراتیک کنگو (Democratic Republic of the Congo)، پس از فرایندی بسیار پیچیده و پرچالش، زمین‌های مشرق‌الاذکار با موفّقیّت ابتیاع گردیده است.  سرور حاصل از مشاهدۀ طرح اوّلین مشرق‌الاذکار ملّی پاپوآ گینۀ نو (Papua New Guinea) در نوروز، با ارائۀ طرح مشرق‌الاذکار محلّی در کنیا (Kenya) دو‌چندان گردید.  مضافاً امیدواریم که انتشار بیانیّه و مجموعه‌ای از آثار مبارکه در بارۀ مؤسّسۀ مشرق الاذکار که توسّط دایرۀ مطالعه نصوص و الواح تهیّه شده به درک عمیق‌تر احبّا از اهمّیّت عبادت در حیات جامعه کمک نماید زیرا بهائیان در همه جا در خدمات خود، به خصوص در جلسات مرتّب دعا و مناجات، شالودۀ روحانی مشارق اذکار‌ آینده را مهیّا می‌سازند.

فقط سه سال از مجهودات بیست و پنج‌ساله‌ای باقی مانده است که در سال ۱۹۹۶ با یگانه هدف پیشبرد قابل ملاحظۀ فرایند دخول افواج آغاز شد.  در رضوان ۲۰۲۱ پیروان جمال قدم نقشه‌ای یک‌ساله را آغاز خواهند نمود.  این مشروع کوتاه امّا آبستنِ شگفتی‌های فراوان، موج جدیدی از نقشه‌هایی را آغاز خواهد کرد که سفینۀ امر الله را به قرن سوّم عصر بهائی رهنمون خواهد نمود.  در طیّ این دوازده ماهِ فرخنده، عالم بهائی بزرگداشت صدمین سال صعود حضرت عبدالبهاء را در یک گرد‌همایی ویژه در مرکز جهانی برگزار خواهد کرد و نمایندگان همۀ محافل ملّی و همۀ شوراهای منطقه‌ای بهائی به شرکت در آن دعوت خواهند شد.  امّا این فقط اوّلین رویداد از سلسله رویدادهایی است که احبّا را برای نیازهای دهه‌های آینده آماده خواهد ساخت.  ژانویۀ ۲۰۲۲ که مقارن با صدمین سال قرائت علنی الواح مبارکۀ وصایای حضرت مولی الوری است موقعیّتی برای تشکیل کنفرانسی در ارض اقدس با حضور اعضای هیئت‌های مشاورین قارّه‌ای و اعضای هیئت‌های معاونت برای صیانت و ترویج خواهد بود.  قوای روحانی منبعث از این دو گردهمایی تاریخی باید به احبّای الهی ساکن در هر سرزمین منتقل گردد.  به این منظور در ماه‌های بعد از آن، سلسله کنفرانس‌هایی در سراسر جهان چون عاملی راهگشا برای مجهودات چند‌سالۀ‌ متعاقبِ نقشۀ یک‌ساله برگزار خواهد شد.

بدین ترتیب مرحلۀ جدیدی در بسط و اجرای نقشۀ ملکوتی حضرت عبدالبهاء فرا می‌رسد.  امّا دیدگاهی مهیّج و فوری‌تر در پیش روست.  تا فرارسیدن دویستمین سالگرد میلاد حضرت باب فقط یک سال و نیم باقی مانده است.  این دوره، یادآور جان‌بازی‌های قهرمانانۀ مبشّر شهید امر الهی است که دوران رسالت خطیرش بشریّت را به عصر جدیدی از تاریخ حیات خود رهنمون گردید.  هرچند جهانی که حضرت ربّ اعلی در آن اعلان امر نمودند دو قرن با امروز فاصله دارد ولی هم از نظر رواج ظلم و ستم و هم از نظر آرزوی شدید بسیاری از مردم برای یافتن پاسخی که عطش روحشان را تسکین دهد، به جهان امروز شباهت دارد.  در بررسی چگونگی برگزاری شایستۀ سالگرد دویستمین سال به این نکته واقفیم که این جشن‌ها ماهیّت خاصّ خود را خواهد داشت.  با این حال شکوفایی فعّالیّت‌هایی را پیش‌بینی می‌کنیم که در جامعیّت و غنا به هیچ وجه کمتر از بزرگداشت سالگرد دویستمین سالی که گذشت نخواهد بود.  موقعیّتی است که بدون شک هر جامعه‌، هر خانواده‌، و هر قلبی با اشتیاق منتظر آن است.

ماه‌های آینده نیز فرصتی است برای یادآوری حیات پیروان دلاور حضرت باب، قهرمانان دلیری که ایمان خود را با فداکاری‌های بی‌نظیری ابراز داشتند، فداکاری‌هایی که برای همیشه زینت‌بخش صفحات تاریخ این امر اعظم خواهد بود.  خصایص شجاعت، تقدّس، انقطاع‌ از ما سوی الله و تعهّدِ آن ارواح پاک اثرات عمیقی بر قلب هر نفسی می‌گذارد که شرح فتوحاتشان را بشنود.  بسیاری از آن شیردلان که تأثیری جاودانه در تاریخ از خود به جای گذاشتند در عنفوان جوانی بودند.  باشد که نمونه و سرمشق آن دلیران جان‌فشان در طیّ دورانی که در پیش است به جمع مؤمنین شهامت بخشد، به خصوص به جوانان که بار دیگر به پیشگامی در نهضتی فراخوانده شده‌اند که هدفش تقلیب عالم است.

پس این است امید روشن و وطید این مشتاقان.  شایسته است که در طیّ شش دور فعّالیّت بین این عید رضوان و سالگرد دویستیمن سال میلاد حضرت نقطۀ اولی، و براستی در مدّت سه سالی که از نقشۀ کنونی باقی مانده، همان عشق عظیم و پرشوری که پیروان حضرت ربّ اعلی را به انتشار نور الهی ترغیب نمود الهام‌بخش شما برای اقداماتی بزرگ باشد.  در آستان مقدّس ملتمسیم که همگی مشمول تأییدات ملکوتی گردید.

[امضا:  بیت العدل اعظم]