بهائیان و سازمان ملل متحد

بازنشر از کانال تلگرام نگاه نو:

در سال ١٩٦٨ يک نماينده بهائی به عضويّت کميته اجرائی سازمان‌های غيردولتی ملل متّحد انتخاب شد و بعداً مقام رئيس و نائب رئيس آن کميته را احراز کرد. از آن پس از نمايندگان جامعه بين المللی بهائی متزايداً دعوت می‌شد که به عنوان مدير يا رئيس هيأت‌های مختلفی از قبيل کميته‌ها و گروه‌های فعّال و هيأت‌های مشاور خدمت نمايند. در سال های گذشته نماينده دائمی جامعه بين المللی بهائی به سمت دبير کنفرانس سازمان‌های غيردولتی که هيأت مرکزی تنظيم امور آنها در سازمان ملل متّحد است برگزيده شده است. 

در ترکيب بنای جامعه بين المللی بهائی اصول و طرز کارش انعکاس يافته است و هيچ کس نيست که بگويد که جامعه بين المللی بهائی گروه ديگری از دلّا‌ل‌های سياسی حافظ منافع خاصّی می‌باشد و با آنکه از تخصّص و منابع اجرائی دو شعبه از تشکيلاتش که يکی مخصوص امور سازمان ملل متّحد و ديگری مربوط به اطّلاعات عمومی است استفاده کامل می‌کند باز در نظر اعضاء ديگر سازمان‌های غيردولتی ملل متّحد جامعه بهائی اتّحاديّه‌ای است مرکّب از "شوراهای" ملّی که اعضای آنها همه به صورت دموکراتيک انتخاب شده و نماينده جميع طبقات عالم انسانی هستند. اين خصوصيّت مشارکت امر بهائی در حيات اجتماع بشری که در آن اصل محرّکه و روش فعّال نمايانگر دو بعد مختلف از نحوه واحدی در برخورد با مسائل می‌باشد قدرت خود را در يک سلسله از جلسات سران دول و کنفرانس‌های ديگر که بين سال‌های ١٩٩٠ و ١٩٩٦ توسّط ملل متّحد برگزار شد به اثبات رساند. در اين دوره شش ساله رهبران سياسی جهان مکرّراً تحت نظر دبير کلّ ملل متّحد گرد هم آمدند تا در امور مهمّه که بشر در آخرين سال‌های قرن بيستم با آن مقابل است گفتگو نمايند. 

بر هيچ فرد بهائی پوشيده نيست که دستور جلسات اين کنفرانس‌های تاريخی شباهت نزديکی با تعاليم اصولی ديانت بهائی داشته و اتّفاقاً مراسم قرن صعود حضرت بهاءاللّه نيز در نيمه راه آن وقايع برگزار شد و از اين روی کنفرانس‌های مذکور غير از اهداف متداولش معنای روحانی ديگری را نيز در نظر بهائيان حائز گرديد. کنفرانس‌های مذکور از جمله عبارت بودند از "کنفرانس آموزش و پرورش برای همه" در تايلند (١٩٩٠)، "کنفرانس سران در باره کودکان" در نيويورک (١٩٩٠)، "کنفرانس محيط زيست سازمان ملل متّحد" در ريودوژانيرو (١٩٩٢)، "کنفرانس جهانی حقوق بشر" که با آشوب و هرج و مرج در شهر وين تشکيل شد (١٩٩٣)، "کنفرانس بين المللی جمعيّت" در قاهره (١٩٩٤)، "کنفرانس سران جهان در باره پيشرفت اجتماعی" در کپنهاگ (١٩٩٥)، و مخصوصاً کنفرانس پرشور زنان در پکن (١٩٩٥). اين کنفرانس‌ها مراحل مهمّی در بحث و مشورت جهانی در باره مسائلی بود که مردم عالم را گرفتار ساخته است. در جلسات سازمان‌های غيردولتی که به موازات کنفرانس‌های مذکور صورت گرفت نمايندگان بهائی که اعضايش از بسياری از ممالک بودند فرصت يافتند که در همه آنها از جنبه‌های روحانی و اجتماعی مسائل بحث کنند. اعتماد اعضای سازمان‌های غيردولتی به جامعه بهائی چنان بود که نمايندگان بهائی به کرّات دعوت شدند که در اين کنفرانس‌ها به جای آنکه فقط اعلاميّه‌ای تسليم کنند به نطق و خطابه برخيزند و چنين امتيازی که همه شرکت‌کنندگان خواستارش بودند همواره نصيب نمايندگان بهائی می‌شد.