میرزا حسن ادیب العلمای طالقانی

جناب ادیب العلماء از علمای مشهور دارالخلافه طهران بودند که در سال 1264 هجری قمری در قریه کرکبود از قراء طالقان بدنیا آمد. پدرش میرزا محمد تقی از علمای مشهور دوره خود و معلم زینت الدوله دختر فتحعلی شاه قاجار و مورد احترام دربار آن عصر بود. ایشان 11 ساله بودند که پدرشان بعالم باقی شتافت و مطابق آن ایام عمامه پدر را بر سر گذاشت و از آن پس نزد دائی فاضل خویش آخوند ملا عبد الغنی هشانی طالقانی قرار گرفت و پس از 14 سال تلمذ در محضر او به طهران آمده بتحصیل فقه و اصول و ریاضیات و ادبیات و حکمت و فلسفه پرداخت و سپس به اصفهان برای تکمیل تحصیل خود رفته و پس از مراجعت به طهران در عداد علمای اعلام در آمد.

جناب ادیب تا مدتی ندیم شاهزاده علیقلی میرزا اعتضادالسلطنه ، وزیر علوم ، شد و از طرف او به همکاری با جمعی از دانشمندان مشغول تألیف کتاب نامه دانشوران، از کتب مفیده علمی و ادبی آن دوره در 12 جلد، گماشته شد. پس از فوت شاهزاده اعتضاد السلطنه در مدرسه دارالفنون که تنها مدرسه عالی آنزمان بود بسمت مدرسی ادبیات و امامت جماعت منصوب و مشغول گشت و فردی مشهور شد و از جانب دولت به لقب ادیب العلماء منصوب گردید.  ایشان ضمن مکالمه با آقا شیخ هادی نجم آبادی که از مجتهدین بزرگ بود در صدد تحقیق در مورد امر جدید بر آمد و با دیانت بهائی آشنا شده و با ملاقات سید محمد و نبیل اکبر و مطالعه کتاب ایقان ایمان آورد. در تأسیس مدرسه تربیت طهران سهم مهمی داشت و پس از صعود صدر الصدور مأمور اداره کلاس های درس تبلیغ شد. وی با وجود اینکه 3 سال قبل از صعود حضرت بهاءالله ایمان آورد، یکی از 4 نفری بود که از جانب ایشان به سمت ایادی امرالله مفتخر شد و به دستور حضرت عبدالبهاء با 3 نفر دیگر از ایادیان مجمع ایادیان را تشکیل داده و مشغول نشر نفحات شد و از جانب حضرت ولی امرالله جزو حواریون حضرت بهاءالله تسمیه گردید.