پیام مرکز جهانی بهائی مورخ 6 تیر 1392

نور جلوه آئینه است ائینه میشکند اما نور همچنان بقوت خود باقیست خبر تخریب بیت مبارک قلب بندگان باوفایش را بدرد میاورد آئینه را میشکنند تا از تابش نور بکاهند غافل از انکه حق سراج امرش را بنور اتحاد و اتفاق منور داشته و از هر بحرانی پلکانی میسازد برای رسیدن به بلندای بلند وحدت عالم انسانی

از جمله وجوه تمایز ایین بهایی با ادیان سابق این است که ایمان و اعتقاد ما وابسته به محل یا شخص خاصی نیست و این ایمان در قلوب ما هست و از بین بردن این مظاهر نه تنها خدشه ای به ایین بهایی واردنمیکند بلک باعث شناخته شدن بیشتر این ایین برای جهانیان خواهد شد

و این هم ضربه ای دیگر از وهابیان دست نشانده دول استعمارگر که بر پیکره بهائیان وارد شد باید از مراجع بین المللی برای این فرقه اقدام شود

" به یقین مبین بدان این ظلم های وارده عظیمه، تدارک عدل اعظم الهی می نماید. " زنده باد بر این مرجع مصون از خطای ما، که این واقعه را با عنوان بحران در مقابل پیروزی کنفرانس های بی سابقۀ حوانان عنوان می کنند. جانتان خوش باد!

اینگونه اعمال قبیح و زشت همه نشانه ضعف و در خرافه بودن این جماعت به اصطلاح مومن می‌باشدهمانطور که دوستمان گفت نور همچنان به قوت خود باقی هست. به امید دنیایی توام با احترام.

این گونه کارها و اعمال هرگز صد آئین یزدان مهربان نمی شود و نخواهد شد. چرا که خداوند از زمانی که نظم بدیع رو بوجود آوردن، هر واژه ای که بر ضد آئین بهایی باشد رو از میان محو کردن. به امید وحدت عالم انسانی

من در اولین مرحله از اعتقادات قلبی ام در این امر مبارک آموخته ام که بلا عین موهبت الهی است و هر وقت زندگی پناهجوئی به آستانه انفجار نزدیکم میکند این جمالات را از حضرت ولیّ امرالله ، شوقی ربّانی جهت تسکین آلامم به خاطر می آورم : ای حواریّون حضرت بهاءالله ، ما که به این اسم جلیل موصوف و معروفیم و به همچه مولای توانایی منسوب ، حیف است در موارد بلا مو به مو تأسّی و اقتدا به آن مظلوم بی همتا ننماییم. فرخنده نفسی که تا نفس اخیر زهر جفا از هر بی وفایی بچشید و خجسته قلبی که در سبیل اشتهار و نصرت امرش آنی آسودگی نیافت. اینست شیوهء مخلصین ، اینست سمت مقرّبین ، اینست طریقت مجاهدین ، اینست سزاوار جند مهتدین ، اینست یگانه وسیلۀ فوز و فتح مبین. ای اهل بهاء صلا به اهل نهی زنید و در بین ارض و سماء فریاد برآرید که ای اهل عالم و ارباب ظلم و ستم ، یقین بدانید که ما اهل بهاء آئین خود را به خون خود خریده و شهد فدا در سبیل حُبّش چشیده ، به امیدش زنده ایم و از مادونش رسته ، امرش را تا آخرین نفس ناصریم و بلایایش را در هر حال حامد و شاکر. و نیز می فرمایند: اکر چنانچه در مستقبل ایّام آفات گوناگون آن سرزمین را احاطه کند و انقلابات کشوری بر تضییقات حالیه و محن واردۀ متواتره [ پی در پی ] بیفزاید و افق آن اقلیم جلیل تاریکتر گردد ، ملول و اندوهگین مگردید و از مسلک و منهج قویم خویش که مواظبت و سعی مستمّر متمادی در ازدیاد و استحکام و اشتهار و اعزازمؤسسّات امریّه است سر مویی منحرف مگردید. استخلاص این فئهء مظلوم بی گناه از قیود اسارت و چنگ ارباب ظلم و عداوت ، ضوضاء و هیجان عمومی را مقتضی و حصول عزّت و رخا و آسایش حقیقی از برای اهل بهاء ، مقاومت و ممانعت و شور و آشوب اهل حقد و جفا را مستلزم.پس اگر تلاطم دریای بلا ازدیاد یابد و طوفان محن و رزایا از شش جهت آن جمعیّت مظلوم را احاطه نماید ، به حقّ الیقین بدانید و آنی متردّد نمانید که میعاد نجات و میقات جلوهء موعودۀ دیرینه نزدیک گشته و وسائل اخیرۀ فوز و نصرت عظمی از برای ملّت ستمدیده بهاء در آن کشور مهیا و فراهم شده ، قدم ثابت لازم و عزم راسخ واجب تا این مراحل باقیه طیّ گردد و مقصود و آمال اهل بهاء دراعلی المقامات پدیدار گردد و جلوه ای حیرت انگیز نماید.

مهم اجرای تعالیم الهی هست که روز به روز در سراسر عالم میبینیم تشنگان رو سیراب میکنه و ما به اون تعالیم تمسک داریم نه به مکان و اشیا.انشاالله منادیان حق و فارسان امر الهی در همه جای دنیا موفق باشند

ببخشیدا حالا نیست دین شما خیلی عرفانی و از جانب خداست! اگه بریتانیای به اصطلاح کبیر نبود الان هیچ دینی به اسم بهاییت و وهابییت و... نبود در اصل پروردگار شما انگلستان است بروید خدایتان را بپرستید که شما را برای شقه کردن مذهب واحد تشیع اثنی عشری در ایران درست کرد.

درود با اظهار تاسف برای آنان که به دین دیگران احترام نمیگذارند در روی برادران و خواهران بهایی شرمنده هستیم که هر روز باید بگوییم عزیزان صبر کنید.کسی نیست بگوید دیگران لطف کنند کمی متمدنانه برخورد کنند انشالله که خداوند پاداش صابرین را به زودی میدهد من به عنوان مسلمان زاده تازه بهایی شده اعتراف میکنم صبر و ااستقامت یاران الهی و عدم برخورد خشونت آمیز آن عزیزان سهم بسزایی در شناخت من از مدنیت الهی حضرت بهاالله داشته. امیدوارم همه با کمال انصاف بنگرند و ببینند اگر برخی از همکیشان خودشان بودند آیا با شمشیر و چوب و چماق تلافی نمیکردند؟ در پایان از خودشان بپرسند این چه قوه ایست که یاران و احبای الهی را چنین متمدنانه و شکیبا نگاه داشته است؟ پاسخ را هر کس در دل خود بیابد با بیان روسیاهی این حقیر از اعمال همکیشان سابقم که البته آنها را مسلمان نمیدانم چون حضرت رسول که درود خدا بر او باد چیز دیگری را یاد دادند و آن عشق و محبت و دوستی و تسلیم فرمان حق بودن است