جناب امید، می گویید فرافکنی !!! این کلمه در اینجا مصداقی ندارد. فرافکنی یک واژه در شاخه روانشناسی است که فروید آنرا بوجود آورد. در دیکشنری آپادیس چنین آمده است : ۱ - خوی و خصلت هایی خود را ناآگاهانه به دیگران نسبت دادن. ۲ - تعارض ها و ستیزهای درونی خود را به دنیای خارج نسبت دادن. در واقع به عبارتی ساده تر یک نوع مکانیسم دفاعی است که فرد جابجایی احساسات می کند و تقصیرات خود را بر گردن دیگران می اندازد. این واژه در این محتوی کابردی ندارد.و موضوع گیج کننده دیگر آنکه مقایسه دو شخصیت تاثیر گذار در ارتباط با یک موضوع خاص مثل زبان نیاز به مجوز دارد؟ پس خود شما با کدام مجوز مقایسه با کرمانی و ... را در تفکر خود ساخته اید؟ جای تعجب است که فصاحت بیان الهی را زیر سوال می برید؟ مایلم برای ارباب ادب و صاحبان اندیشه تنها یک فقره از کلمات مکنونه حضرت بهالله را بیاورم تا نه تنها به عظمت و زیبایی کلام ایشان به حد قابلیت پی برده بلکه به روح متعالی این عبارت آشنا گشته که چگونه تلاوت ان روح انسان را به تموج و اهتزاز می آورد: بنام گویندهٔ توانا
ای صاحبان هوش و گوش
اوّل سروش دوست اینست ای بلبل معنوی جز در گلبن معانی جای مگزین و ای هدهد سلیمان عشق جز در سبای جانان وطن مگیر و ای عنقای بقا جز در قاف وفا محل مپذیر اینست مکان تو اگر بلامکان بپر جان برپری و آهنگ مقام خود رایگان نمائی. امید عزیز لطفا این کلمات مکنونه را از روی صفای دل بخوانید سوگیری منفی را برای دمی هم که شده کنار بگذارید تا تاثیر کلام الهی را یافته و جان و دلتان روشن گردد.
منیر باشید
Mehrdad Khorsandi :
جناب امید، می گویید فرافکنی !!! این کلمه در اینجا مصداقی ندارد. فرافکنی یک واژه در شاخه روانشناسی است که فروید آنرا بوجود آورد. در دیکشنری آپادیس چنین آمده است : ۱ - خوی و خصلت هایی خود را ناآگاهانه به دیگران نسبت دادن. ۲ - تعارض ها و ستیزهای درونی خود را به دنیای خارج نسبت دادن. در واقع به عبارتی ساده تر یک نوع مکانیسم دفاعی است که فرد جابجایی احساسات می کند و تقصیرات خود را بر گردن دیگران می اندازد. این واژه در این محتوی کابردی ندارد.و موضوع گیج کننده دیگر آنکه مقایسه دو شخصیت تاثیر گذار در ارتباط با یک موضوع خاص مثل زبان نیاز به مجوز دارد؟ پس خود شما با کدام مجوز مقایسه با کرمانی و ... را در تفکر خود ساخته اید؟ جای تعجب است که فصاحت بیان الهی را زیر سوال می برید؟ مایلم برای ارباب ادب و صاحبان اندیشه تنها یک فقره از کلمات مکنونه حضرت بهالله را بیاورم تا نه تنها به عظمت و زیبایی کلام ایشان به حد قابلیت پی برده بلکه به روح متعالی این عبارت آشنا گشته که چگونه تلاوت ان روح انسان را به تموج و اهتزاز می آورد: بنام گویندهٔ توانا
ای صاحبان هوش و گوش
اوّل سروش دوست اینست ای بلبل معنوی جز در گلبن معانی جای مگزین و ای هدهد سلیمان عشق جز در سبای جانان وطن مگیر و ای عنقای بقا جز در قاف وفا محل مپذیر اینست مکان تو اگر بلامکان بپر جان برپری و آهنگ مقام خود رایگان نمائی. امید عزیز لطفا این کلمات مکنونه را از روی صفای دل بخوانید سوگیری منفی را برای دمی هم که شده کنار بگذارید تا تاثیر کلام الهی را یافته و جان و دلتان روشن گردد.
منیر باشید