افزودن دیدگاه جدید

دوست گرامی در اعتقاد بهائی حیات انسان پس از مرگ کیفیتی متفاوت دارد و دیگر دارای جسمی نخواهد بود تا لذایذ و یا عذاب جسمانی برایش معنی داشته باشد و آنچه که در آثار کتب مقدسه قبل در بیان بهشت و جهنم آمده ذکر صورتهائی نمادین از آن چیزی است که ما به ازای مادی ندارد و برای مخاطبی که تنها عالم محسوس برایش قابل درک است بیان شده در آثار بهائی آمده که بهشت ثمثیلی از قربیت و رضایت الهی است و جهنم بُعد از حق و عدم رضایت او . عالم خاکی ما در قیاس با عالم ملکوت ، وضعیتی مشابه عالم رحم و این عالم را دارد . اگر ما در عالم رحم آن کمالاتی را که لازمه زندگی در این عالم است بدست نیاوریم مثلا چشم یا گوش نداشته باشیم از درک بسیاری از زیبائیهای این عالم محروم خواهیم بود و توان کسب بسیاری از کمالات وابسته به آن عضو از ما سلب خواهد شد به همین ترتیب اگر ما در روحمان کمالات شایسته زندگی عالم بعد را پرورش ندهیم در زندگی آن جهان عذاب خواهیم کشید ، نه بواسطه آنکه کسی ما را رنج میدهد بلکه از بابت نقصی که در وجود خود داریم و امکان رشد و تعالی را از ما میگیرد خداوند جز محبت و عشق چیزی برای بندگان خویش نمیخواهد ، این ما هستیم که با روی گردانیدن از خورشید عشق الهی خود را در ظلمت و سردی زندانی میکنیم و با یأس از رحمت رحمن بر در های پشت سرمان قفلهای مکرر میزنیم وجهنم را در تاریکی اندیشه مان می آفرینیم با امید تابیدن روشنائی یزدان بر قلوب عالمیان ارادتمند سردبیر