افزودن دیدگاه جدید

بیانی از حضرت عبدالبهاء روحی له الفدا: "ای اِبنِ* ملکوت، انسان چه قدر بزرگوار است اگر در رهِ پروردگار بپوید** و چه قدر جَمیل*** است اگر نورِ الهی در جَبین**** بتابد و چه قدر داناست اگر از عالمِ ملکوت خبر گیرد و چه قدر تواناست اگر در سبیلِ الهی استقامت نماید و چه قدر بیناست اگر مشاهده‌ی انوار جمال فرماید و چه قدر شنواست اگر ندای حق بشنود؛ پس شکر کن خدا را که ندای الهی به گوشِ هوش رسید و جان و دل به جوش و خروش آمد؛ پس قدمِ استقامت ثابت و راسخ دار تا روز به روز این موهبت بیفزاید و عالمِ وجود بیاراید." (منتخباتی از مکاتیب حضرت عبدالبهاء، جلد 2، صفحه‌ی 89) *اِبن: پسر **پوییدن: رفتن، دویدن، رفتنی نه به شتاب و نه نرم ***جَمیل: خوب صورت نیکوسیرت، زیبا، نیکوروی ****جَبین: پیشانی، یک سوی روی، یک سوی پیشانی