افزودن دیدگاه جدید

بد نیست امروز روی چند آیه‌ی قرآن تفکّر و تأمّل کنیم؛ امّا قبل از اون باید معنی و مفهوم چند کلمه را از منظر دیانت بهایی دانست: بهشت، دوزخ و روز قیامت (رساخیز): جمال قدم، حضرت بهاءالله، روحی لأحبّائه الفدا می‌فرمایند: «در مقامِ اوّل و رتبه‌ی اولی، بهشت، رضای حق است؛ هر نفسی به رضای او فائز شد، او از اهلِ جنّت علیا مذکور و محسوب و بعد از عروجِ روح فائز می‌شود به آن چه که آمه* و خامه** از ذکرش عاجز است. صراط و میزان و هم‌چنین جنّت و نار و آن چه در کتب الهی مذکور و مسطور است، نزد اصحابِ بصر و مردمانِ منظرِ اکبر معلوم و مشهود است؛ حینِ ظهور و بروزِ انوارِ خورشیدِ معانی، کل در یک مقام واقف و حق نطق می‌فرماید به آن چه اراده می‌فرماید؛ هر یک از مردمان که به شنیدن آن فائز شد و قبول نمود، او از اهلِ جنّت مذکور و هم‌چنین از صراط و میزان و آن چه در روز رستخیز ذکر نموده‌اند، گذشته و رسیده و یومِ ظهور، یومِ رستخیز اکبر است.» (یاران پارسی، صفحه‌های 10 و 11) *آمه: دوات **خامه: قلم حالا شروع می‌کنیم با آیه‌های 103 و 104 سوره‌ی کهف (شماره‌ی 18) «قُلْ هَلْ نُنَبِّئُكُمْ بِالْأَخْسَرِينَ أَعْمَالًا» (بگو آيا شما را از زيانكارترين مردم آگاه گردانم؟) «الَّذِينَ ضَلَّ سَعْيُهُمْ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَهُمْ يَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ يُحْسِنُونَ صُنْعًا» ([آنان] كسانى‏اند كه كوشش‏شان در زندگى دنيا به هدر رفته و خود مى‏پندارند كه كار خوب انجام مى‏دهند) خوب حالا چه کسانی زیان‌کارترین مردم هستند و زندگی‌شان به هدر رفته در حالی که فکر می‌کنند کار نیک انجام می‌دهند؟ برای گرفتن پاسخ، آیه‌های بعدی (105 و 106) سوره‌ی کهف را می‌خوانیم: «أُولَئِكَ الَّذِينَ كَفَرُوا بِآيَاتِ رَبِّهِمْ وَلِقَائِهِ فَحَبِطَتْ أَعْمَالُهُمْ فَلَا نُقِيمُ لَهُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَزْنًا» (آنان كسانى‏اند كه آيات پروردگارشان و لقاى او را انكار كردند در نتيجه اعمالشان تباه گرديد و روز قيامت براى آنها [قدر و] ارزشى نخواهيم نهاد) «ذَلِكَ جَزَاؤُهُمْ جَهَنَّمُ بِمَا كَفَرُوا وَاتَّخَذُوا آيَاتِي وَرُسُلِي هُزُوًا» (اين جهنم سزاى آنان است چرا كه كافر شدند و آيات من و پيامبرانم را به ريشخند گرفتند) یعنی در روز قیامت که روز آمدن پیامبری جدید هست، آن افراد زیان‌کار آیات خداوند را انکار کردند و به خداوند کفر ورزیدند و آیات خدا و پیامبران خدا را به سخره گرفتند و این باعث شد که از خدا دور بشوند و از موهبت و رحمت و عنایت پروردگار که همان ایمان و ایقان به پیامبر جدید و بهره بردن از وجود مقدّس پیامبران و آیات آن‌هاست محروم بشوند. اگرچه ممکن هست که به خیال خودشان در حال انجام کار نیک باشند، امّا به دلیل این که از ایمان به پیامبر جدید امتناع ورزیدند، این اعمال نیکشان مورد قبول ساحت حق قرار نمی‌گیرد چون این اعمال خیر با عرفان همراه نبوده. در آیه‌ی بعد می‌خوانیم: «إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ كَانَتْ لَهُمْ جَنَّاتُ الْفِرْدَوْسِ نُزُلًا» (بى‏گمان كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كرده‏اند باغهاى فردوس جايگاه پذيرايى آنان است) امّا کسانی که به فرستاده‌ی خدا ایمان می‌آورند و کارهای نیک می‌کنند، مورد عنایت و رحمت خداوند قرار می‌گیرند و در همین زمین وارد بهشت می‌شوند که قربیّت به خدا و کسب رضای اوست. این بار چون این افراد کارهای نیکشان همراه با عرفان خدا و فرستاده‌ی او بوده، این اعمال خیر و "صالحات" مورد قبول درگاه حق قرار می‌گیرد. امیدوارم که همه‌ی ما فائز بشیم به عرفان و عمل به تعالیم الهی.