افزودن دیدگاه جدید

مکتوبی از حضرت عبدالبهاء روحی له الفدا: "اگر به موجبِ وصایای بهاءالله عمل نمایی، یقین بدان که نفحاتِ روحانی، مشام، معطّر نماید و پرتو شمسِ حقیقت بر دل و جان زند و موفّق به خدمت عالم انسانی گردی؛ زیرا مهربانی به خلق، عبادتِ حضرت کبریاست. ایّام گذشته را نظر منما؛ حال باید خادمِ ملکوت گردی و خُلق و خوی را رحمانی نمایی و به صفاتِ نفوسِ مقدّسه‌ی ربّانی مبعوث شوی؛ آیتِ هُدی گردی و شمعِ نورانیِ آسمانی شوی اگر به وصایا و نصایحِ جمالِ ابهی قیام نمایی. ای طالبِ حقیقت، نفوسِ بشر مُنهَمِک* در هوی و هوسند و اسیرِ عالمِ طبیعت. تا قوّه‌ی الهی نباشد، از ظلماتِ عالمِ طبیعت نجات̊ ممکن نه؛ نَفَثاتِ** روح القدس باید تا مرده، زنده گردد؛ طبیبِ حاذِق*** باید تا معالجه‌ی مرضِ مزمن شود؛ رَشَحاتِ(4) سَحاب(5) لازم تا دشت و کوهسار سبز و خرّم شود؛ لهذا ممکن نیست فلاح(6) و نجاح(7) مگر به قوّه‌ی کلمۃ الله." (منتخباتی از مکاتیب حضرت عبدالبهاء، جلد 3، صفحه‌ی 77) *مُنهَمِک: کوشنده در کاری و مبالغه‌کننده در آن، فرورفته در کاری **نَفَثات: جمع نَفثه: دمیدگی، کلام ***حاذِق: استاد، ماهر، کامل در فن، مجرّب (4) رَشَحات: جمع رَشحه: آب که از جایی بتراود (5) سَحاب: ابر (6) فَلاح: رستگاری، فوز و نجات (7) نَجاح: پیروزی، کامروایی، رستگاری، نجات، به حاجت رسیدن، آسان گردیدن کار