افزودن دیدگاه جدید

خطابه‌ای از حضرت عبدالبهاء: «... در بدایتِ حیاتش، انسان در عالمِ رحم بود و در عالمِ رحم استعداد و لیاقت و ترقّی به این عالم حاصل کرد و قوایی که در این عالم لازم بود، در آن عالم تحصیل نمود؛ چشم لازم داشت در این عالم، در عالمِ رحم حاصل نمود؛ گوش لازم داشت در این عالم، در عالمِ رحم پیدا کرد؛ جمیعِ قوایی که در این عالم لازم بود، در عالمِ رحم تحصیل کرد؛ در عالمِ رحم مهیّای این عالم شد و به این عالم که آمد، دید که جمیعِ قوای لازمه مهیّا است؛ جمیعِ اعضا و اجزایی که از برای این عالمِ حیات لازم دارد، در آن عالم حاصل نموده؛ پس در این عالم نیز باید تهیّه و تدارکِ عالمِ بعد را دید و آن چه در عالمِ ملکوت̊ محتاج، باید تهیّه و تدارکِ آن در این جا بیند؛ هم‌چنان‌که در عالمِ رحم قوایی که در این عالم محتاج به آن است، پیدا نمود، هم‌چنین لازم است که آن چه در عالمِ ملکوت̊ لازم، یعنی جمیع قوای ملکوتی را در این عالم تحصیل بکند. در عالم ملکوت، بعد از انتقالِ از این عالم به آن عالم، محتاج به چه چیز است و محتاج به چه قوایی است؟ چون آن عالم، عالمِ تقدیس است، عالمِ نورانیّت است، لهذا لازم است که در این عالم تحصیلِ تقدیس و نورانیّت کنیم و آن نورانیّت را باید در این عالم حاصل کنیم و در آن عالم، روحانیّت لازم؛ آن روحانیّت را باید در این عالم تحصیل نماییم؛ در آن عالم ایمان و ایقان و معرفت الله و محبّت الله لازم، جمیع را باید در این عالم تحصیل کرد تا بعد از صعود از این عالم به آن عالمِ باقی انسان ببیند جمیعِ آن چه لازمِ آن حیاتِ ابدی است، حاصل نموده است. واضح است که آن عالم، عالمِ انوار است؛ لهذا نورانیّت لازم است. آن عالم، عالمِ محبّت الله است، لهذا محبّت الله لازم است. آن عالم، عالمِ کمالات است؛ لهذا باید در این عالم تحصیلِ کمالات کرد. آن عالم، عالمِ نفثاتِ روح القدس است؛ در این عالم باید درکِ نفثاتِ روح القدس نمود. آن عالم، عالمِ حیاتِ ابدی است؛ در این عالم باید حیات ابدی حاصل نمود. انسان به تمامِ همّت باید این مواهب را تحصیل نماید و این قوای رحمانی را به اعلی درجه‌ی کمال باید به دست آورد و آن این است: «اوّل معرفت الله، ثانی محبّت الله، ثالث ایمان، رابع اعمال خیریّه، خامس جان‌فشانی، سادس انقطاع، سابع طهارت و تقدیس و تا این قوا را پیدا نکند و این امور را حاصل ننماید، البتّه از حیاتِ ابدیّه محروم است ...» (خطابات حضرت عبدالبهاء، جلد 2، صفحه‌های 170 تا 172)