افزودن دیدگاه جدید

حضرت عبدالبهاء می‌فرمایند: «ای یارانِ عبدالبهاء، ضوضاءِ(1) ملل و غوغای اُمَم در یومِ ظهورِ اسمِ اعظم(2) مَحتوم(3) و مسلّم‌ست و حکمتِ این امرِ محتوم، واضح و معلوم؛ زیرا چون اَریاحِ(4) امتحان بوزد، درختانِ ضعیف از بُن و ریشه برافتد؛ ولی اَشجارِ(5) مبارکه، ثبوت بیفزاید و متانت بنماید. شدّتِ باران، حشراتِ ارض را مضطرب و پریشان و سرگردان نماید؛ ولی حَدایِق(6)، پُرشقایق شود. ریحان(7) و گل برویَد و بلبلان به نغمه درآیند و در هر دَمی هزاران هزار ترانه بسرایند. نِعمَـ‍ةً لِلـ̊‍اَبرار و نِقمَـ‍ةً للضُعَفاء(8). حمد کنید خدا را که قدم، ثابت بنمودید و مانندِ ذَهَبِ(9) اِبریز(10) در آتشِ آزمایش رخ برافروختید. از حق می‌طلبم که روز به روز بر ثبوت و رسوخ بیفزاید.» (منتخباتی از مکاتیب حضرت عبدالبهاء، جلد دو، صفحه‌ی 145) (1) ضوضاء: شور و غوغا، بانگ، هیاهو (2) اسمِ اعظم: منظور حضرت بهاءالله اروحنا له الفدا است. (3) مَحتوم: حتمی، واجب و ناگزیر، قطعی، مقدّر، ثابت و استوار (4) اَریاح: بادها (5) اَشجار: درختان (6) حَدایِق: جمع حدیقه، باغ‌ها (7) ریحان: هر گیاه خوش‌بو (8) نِعمَـ‍ةً لِلـ̊‍اَبرار و نِقمَـ‍ةً للضُعَفاء: نعمتی برای نیکان و نیکوکاران و عقوبت و عذابی برای ضعیفان (9) ذَهَب: زر، طلا (10) اِبریز: زر خالص، ذهب خالص، زر ناب