سرود شماره 1 - ای مشتاق ملکوت ابهی

ای مشتاق ملکوت ابهی
انوار حق رخشان شده ، دریای حق جوشان شده
وجه هدی تابان شده ، خفاش ها پنهان شده
ابر کرم گریان شده ، برق قدم خندان شده
گلشن فضای جان شده ، پر از گل و ریحان شده
بلبل به صد الحان شده ، بر روی گل حیران شده
مدهوش و سرگردان شده ، مست رخ جانان شده
مخمور و هم سکران شده ، پر آه و پر افغان شده
سوی خدا نالان شده ، که ای مالک و رحمان من
غفار من یزدان من ، ای روح و ای ریحان من
ای آرزوی جان من ، ای واقف پنهان من
ای درد و ای درمان من ، این جمع یاران تواند
محو و پریشان تواند ، سرگرم و حیران تواند
خسته زهجران تواند ، مرده ز حرمان تواند
یک پرتوی از روی خود ، یک نفحه ای از کوی خود
بوی خوشی از موی خود ، یک شمه ی دلجوی خود
بر ما تو احسانی بکن ، از فضل ربانی بکن
و از جود رحمانی بکن ، رحمی ز یزدانی بکن
تا زندگی یابم ز تو
ع ع