نامه یک شهروند ایرانی بهائی به رئیس جمهور

دست به کاری زنیم  که غصه سر آید

ریاست محترم جمهور ایران، جناب آقای حسن روحانی ملاحظه فرمایند:

بیش از یک قرن و نیم پیش در کشور آمریکا، شخصیتی از همتایان شما برای ایجاد فضایی سالم و بانشاط در آن کشور به اقدامی غیر منتظره دست زد.

اصلاحاتی عمیق و جسورانه لازم بود تا قانونی منفور را که به تصریح و تاکید در متن قانون اساسی کشور آمریکا سال ها مورد اجرا قرار می گرفت، لغو نمایند و به دنبال ملغی نمودن برده داری در سال 1862 میلادی توسط این رئیس جمهور روح امید و اعتماد به کالبد جامعه بازگشت نمود.

جناب آقای روحانی، امروز ایران به مثابه هیکل زنده بشری است. تمامی اندام ها و اعضای این هیکل باید به درستی انجام وظیفه نمایند تا سلامت کلی تضمین گردد. اگر در عضوی هر چند کوچک از این اعضا نارسایی وجود داشته باشد تمامی این هیکل دچار بیماری و التهاب می گردد.

جناب آقای رییس جمهور، اقوام گوناگون و پیروان ادیان مختلف در بطن هیکل نورانی این سرزمین مقدس همچون اعضایی حیات بخش برای جامعه هستند.

تبعیض ها و نابرابری هایی از قبیل تحریم و تهدید این جوامع کوچک تر در زمینه های تحصیلی و یا کسب و کار به هیچ عنوان بذر نشاط و امید در این خاک نخواهد افشاند و نتیجه ای جز حسرت و حرمان برای جامعه بزرگ تر به بار نخواهد آورد.

 ریاست محترم دولت، اینجانب به عنوان یک شهروند ایرانی بهایی، بر حسب وجدان شخصی و نه به نمایندگی از جامعه خود از جناب عالی در مقام بالاترین مقام اجرایی کشور تقاضا دارم هر چه سریع تر به تمام تبعیضات، نا برابری ها و بی عدالتی های نهادینه شده در قانون اساسی که از بدو تدوین آن قانون در ایران که از زمان مشروطه تا کنون درمواجهه با جامعه بهایی در ایران مورد اجرا قرار گرفته است خاتمه دهید.

ریاست محترم جمهور، جناب آقای روحانی شما بارها و بارها از هجمه هایی سخن راندید که در طی چهارسال دوران ریاست جمهوری بر شما وارد آورده شده، ذکر نمودید که به دفعات شاهد تخریب های نا عادلانه و هتک حرمت بوده اید که البته در این موارد محق هستید که فریاد خود را در برابر بی عدالتی و ظلم بلند نمایید.

جامعه بهایی ایران که بیش از صد و هفتاد سال همواره در معرض شدیدترین بلایا و آزاردهنده ترین هتک حرمت ها از قبیل شکنجه و آزار، مصادره اموال، قتل و اعدام، محرومی از تحصیل و ... بوده و در این چند سال اخیر نیز شهروندان بهایی ایران با هجمه هایی از قبیل پلمپ محل کسب و مصادره اموال روبرو هستند.

اما نکته مهم و قابل توجهی که هر ایرانی آزاده و منصف باید از خود سوال نماید این است که این جامعه همواره مظلوم چگونه و با اتکا به کدام نیرو در مواجهه با چنین رفتار های نابهنجار همیشه در کمال سرور و نشاط و خودباوری راه اعتدال، صلح و پرهیز از خشونت  را در پیش گرفته است؟ جامعه ای که معتقد است احیای عظمت از دست رفته این خاک تابناک میسر نخواهد شد جز از طریق انتشار قوه محبت در شریان این هیکل دردمند و ترویج و ایجاد روحیه یگانگی و مدارا و پرهیز از اشاعه فرهنگ بیگانگی و عداوت در تعاملات میان مردم عزیز و شریف ایران و دولت متبوعه و منتخب آنان.

امضا یک شهروند ایرانی بهایی

19 اردیبهشت 1396