ستایش خالق / طلب ترقی و قربیت الهی

الها بی نیازا کریما رحیما مَلِکا مالکا
همه عبادِ تواَند و از کلمۀ تو از عـَدَم به وجود آمدند و مـُعـتـَرِفـَنـد بر فقر خود و غنای تو و جهل خود و علم تو و ضعف خود و اقتدار تو و عجز خود و سلطان تو. ای کریم ، ما را از اَمـطارِ سَماءِ رحمتت محروم منما و از امواجِ بَحرِ کَرَمـَت منع مکن . این نهال های وجود به یـَدِ عنایتِ تو غـَرس شده ، حال وقتِ تـَرَقّی و نـِمُو است و منتظرِ نیسان عنایت تو و ربیع مَکرُمـَتِ تو بوده و هست ، از آب " وَ جَـعَـلـنا مِنَ الماءِ کـُلَّّ شَیءٍ حَیّ" ما را منع منما. آثار کرمت از قبل در دانی و قاصی و مطیع و عاصی مشاهده شد و حال موجود و مشهود، پس به برهان ثابت شد کرمت محدود نبوده و عفوت توقّف نکرده وَ جودت از موجودات منع نشده ، در هر حال آثارِ فضلِ بی منتهایت به اَبصارِ عدل و انصاف مشاهده شده و می شود. نزدِ بحرِ غفران عصیانِ این عباد مذکور نه و در عرصۀ ثروت و غنا ، فقر و احتیاج این عباد را مقداری نه.  از بـَدایـِعِ عطایت می طلبیم و دست رجا به بارگاه عظمتت بلند نموده ایم . ای غفـّّار ، از ما به جودت در گذر و ای ستـّّار، به کرمت ستر نما و ای فضّال ، فضلت را باز مدار. مُجرِمیم ولکن از توایم ، محروم منما. بعیدیم  ولکن بساطِ قُربَت را آمِل و سائـِلیم ، ما را منع مکن . تویی راهنما و صاحب عطا. لا الهَ الّا اَنتَ ربُّ العـَرشِ و الـثـَری و مالکُ الآخِرَةِ و الاولی

         ادعیه حضرت محبوب ص3-341