يادداشتي از استاد گرامي ، دكتر بهرام چوبينه

جنابان ...  بسیار محترم و عزیز... با فروتنی، از مهر و محبت شما بخودم, بی نهایت سپاسگزارم...بشما اطمینان میدهم که این شب تیره بزودی پایان خواهد گرفت و صبح صادق خواهد دمید...آیندگان شهادت خواهند داد که بهائیان ایران خادمان و عاشقان واقعی ایران بودند و هستند و مردمان این کهن دیار اهورائی چه اندازه مدیون این فرهیختگان همیشه جاوید هستند...

نباید فراموش کنیم که بهاءالله ایرانی بود و اندیشه های او بن مایه ایرانی دارد و اعیاد این آئین جدید با جشنهای کهن ایرانی هم زمان و هم آهنگ است...تعالیم بهاءالله جهانیست و جهان ما روز بروز جهانی تر میشود...ما اگر بهر دلیلی نمی خواهیم و یا نمی توانیم بهائی باشیم ولی می توانیم و باید بتوانیم که این حقیقت را بر زبان رانیم که بهاءالله ایرانیست و این پیامبر ایرانی اندیشه های جهانی دارد... 

نام او برای پیروانش بزرگ است و با احترام و با بزرگی از او یاد میکنند...بارها شانس آنرا داشته ام و شاهد کنفرانسهای آنان در گوشه و کنار جهان بوده ام...شاهد بوده ام که بهائیان بیشماری از پنج قاره جهان دور هم گرد آمده اند و چه اندازه این بهائیان غیر ایرانی به بهاءالله و ایران احترام میگذارند و به بزرگی نام او به نیایش می پردازند...و ایران را پرستش میکنند...همیشه احساس مباهات و افتخار کرده و میکنم که سید باب، بهاءالله و عبدالبهاء ایرانی بودند...و من هم میهن آنان هستم و هم میهنان بهائی داشته و دارم...

...افسوس که تا کنون نتوانستم آنچنان که روح و قلبم آرزو میکنند به بهائیان میهنم خدمتی نمایم...امیدوارم با مهر و بدون پیش داوریها و تعصبات دینی بیش از گذشته همه ما به هم میهنان دردمند  خودمان خدمت کنیم...تردید ندارم که بزودی همه اقلیتهای دینی و قومی و فرهنگی و هم چنین بهائیان در میهنشان ایران بطور کاملاً مساوی و برابر با دیگر مردم ایران، با هم در آزادی و رفاه زندگی انسانی خواهند کرد و دوران شکوهمندی را آغاز خواهند نمود...این تنها آرزوی من است...!