غزلی در وصف ظهور بهاء الله ، اسم اعظم الهی

شاعر: سید عبدالحسین صاحب الزمانی

هو المقصود

یار آمد از ره تا کَنَد از ریشه این بیداد را

بنیاد دیگر بر کُنَد این مُلکِ بی بنیاد را

 

بنیان تقلید و فساد و ظلم را ویران کند

بیتِ خداجویان کند بتخانۀ الحاد را

 

تاریکی و ظلمت ز وجهِ انورش روشن شود

چون گلشن ایمان کند، صحرای کفر آباد را

 

روح اهورایی دمَد، اهریمن از پا در فِتَد

نور حقیقت برکشَد از گور جهل اجساد را

 

آتش به کوهِ طور و آب از ابرِ رحمانی روان

ذرات خاک اندر هوا، بین مجمعِ اضداد را

 

با امرِ او خلقِ دگر گشت این زمین و آسمان 

از جلوۀ مهرش سراسر مهر بین جلاد را

 

شد هفت دریا در خروش، اندر خُمِستان مِی به جوش

آلاله رقصان بین و یاس و سوسن و شمشاد را

 

آشوب فروردین ببین و جنّتِ اردیبهشت

از شوق بنگر حالتِ مستانه ی خُرداد را

 

ربِّ «اَلَست» آمد برِ خیلِ «بَلی» گویانِ خود

شاید که باز آرد به یاد آن عهد و آن میعاد را

 

شش روز دنیا سر شد و شاه جهان از ره رسید

اینک به سوی او نگر دستان استمداد را

 

سال هزارم شد، نگار از غیب آمد در شهود

آنگه به کِلکش فاش کرد اسرارِ عشق آباد را

 

شیراز، شیرین شهر شد زآن لعلِ شکَّر بار او

وز عشوه و افسون خود، برهم بزد بغداد را

 

کورِ بهاء الله گشت و شد جمالِ حق عیان

ربّ الجنود اکرام فرمود عالم ایجاد را

 

شد حاء و سین و یاء و نون، عرشِ خداوندِ حنون

عقل از جنون عشق او، از دل بزد فریاد را

 

بسم اللَّه ای شمسُ البها! بسم اللَّه ای اصلُ البقا!

روحی دگر احسان نما این عالمِ ناشاد را

 

رندیم و عالم سوز و مستِ بادۀ دیدارِ تو

از ما بگردان فتنه و تزویر این زُهّاد را

 

از عُجب و عصیان و غرور و آزِمان آزاد کن

داوود وَش، چون موم ساز این قلبِ چون فولاد را

 

پای غزال تیزپای دل به دامت شد اسیر

اکنون خرامان می بِجوید خانۀ صیاد را

 

جز نام تو نبوَد به دل نقشی و تصویری دگر

بر بندگان خود روان کن لشکرِ امداد را

 

1- آتشِ کوه طور ، تمثیلی از آتشی از که بر حضرت موسی ظاهر شد و همان آتش محبت الله و نورِ ظهور الهی است. و آبی که از ابر رحمانی فرو میریزد همان آیات و تعالیم الهی می باشد که همچون باران، حیاتی جدید به عالم بخشید. ذرات خاک، اشاره به همه حقایق این عالم دارد که در هوای قدس الهی و محبت رحمانی، از شدت شوق به رقص و طرف آمده اند.

2- اشاره به فروردین و اردیبهشت و خرداد دلالت بر این معانی است: فروردین آغاز بهار و آغاز زندگی مادی است و ظهور حضرت باب و حضرت بهاء الله هم بهار انسان و بهار عالَم به شمار می رود. ضمن این که تقویم بهایی با روز اول فروردین یعنی نوروز باستانی ایرانی آغاز می شود و این روز طبق تقویم جدید، یوم البهاء نام دارد و اولین روز از شهر البهاء (ماهِ بهاء) می باشد. ذکر اردیبهشت و جنت مکنون در آن اشاره به ایام رضوان است که مربوط به ایام اظهار امر حضرت بهاء الله در بغداد در باغ رضوان می باشد و از اول اردیبهشت تا دوازدهم اردیبهشت ادامه دارد و از جمله برترین ایام و اعیاد عالَم بهائی به شما می رود. و اما خرداد، ماهی است که حضرت باب اعظم ، مهدی موعود ، صاحب الزمان، در این ماه، امر خود را علنی فرمود و ظهور عظیم خود را برای بشریت به ارمغان آورد.

3- «الَست» و «بَلی» اشاره به آیه 172 سوره اعراف از قرآن کریم دارد. متن آیه شریفه به این شرح است:

وَإِذْ أَخَذَ رَبُّكَ مِنْ بَنِي آدَمَ مِنْ ظُهُورِهِمْ ذُرِّيَّتَهُمْ وَأَشْهَدَهُمْ عَلَىٰ أَنْفُسِهِمْ أَلَسْتُ بِرَبِّكُمْ ۖ قَالُوا بَلَىٰ ۛ شَهِدْنَا ۛ أَنْ تَقُولُوا يَوْمَ الْقِيَامَةِ إِنَّا كُنَّا عَنْ هَٰذَا غَافِلِينَ

مضمون فارسی آیه این است:

و زمانی که پروردگار تو از نسل آدم، فرزندان انسانها را فراخواند و ایشان را بر خود گواه گرفت که «آیا من پروردگار شما نیستم»؟ . ایشان گفتند: «آری تو پروردگار ما هستی. گواهی میدهیم». حال ای انسانها، مبادا در روز قیامت (که روز ظهور مظهر امر الهی یعنی حضرت باب و حضرت بهاء الله است) بگویید که ما از این امر -یعنی عهد و میثاقی که با خدا بستید تا به پروردگاری او در عالمِ شهود ایمان بیاورید- بی خبریم.

لذا این آیه اشاره به این دارد که خداوند در فطرت و ضمیر انسانها، و در آیات کتب مقدسه همه ادیان، از ایشان عهد گرفته تا به مظهر امر الهی که منجی ایشان است و در انتظار او هستند، پس از ظهورش، ایمان بیاورند و پاسخ مثبت به دعوت پروردگارشان بدهند.

4- کور یعنی دور و دوران. کورِ بهاءالله اشاره به دوران جدیدی است از زندگی بشر و ظهور پیامبران الهی، که پس از دور آدم و خاتم -که با ظهور حضرت محمد (ص) پایان گرفت و ختم نبوت شد- ظاهر شده است. آغازش ظهور حضرت باب اعظم است که هزار سال پس از شهادت امام حسن عسکری (ع) اتفاق افتاد و اقلاً تا پانصدهزار سال ادامه خواهد یافت. و در این کور عظیم، ادوار مکرری از ظهور پیامبران جدید در آینده عالم اتفاق خواهد افتاد.

5- حاء و سین و یاء و نون: اشاره به نام مقدس «حسین» است که نام اول جمال مبارک (حسین علی) می باشد و اوست اسم اعظم الهی که هیکل مقدسش، تجلی گاه و عرش روحِ قدسی الهی گردید.

6- داوود وَش: یعنی مانند داوود. اشاره به آیه 10 از سوره سبأ از قرآن کریم است. 

وَلَقَدْ ءَاتَيْنَا دَاوُۥدَ مِنَّا فَضْلًا ۖ يَٰجِبَالُ أَوِّبِى مَعَهُۥ وَٱلطَّيْرَ ۖ وَأَلَنَّا لَهُ ٱلْحَدِيدَ.

مضمون فارسی اینچنین است:

و از جانب خود بر داود نبی عنایت و فضل خود را فروفرستادیم و به کوهها و پرندگان امر کردیم که با او همصدا شوند و آیات الهی را زمزمه کنند. و فولاد را برای او نرم کردیم.

این آیه اشاره به تمثیلی است که حضرت داود با فولادی که به دستانش نرم می شد، زره می ساخت. که در یکی از مفاهیم آن، نرم شدن قلب سخت انسانها بواسطه تعالیم و آیات الهی است که توسط پیامبران برای آنها آورده میشود.