پیام بیت العدل اعظم - رضوان ۲۰۲۳

ترجمه‌ای از پیام بیت ‌العدل اعظم خطاب به بهائیان جهان

رضوان ۲۰۲۳ میلادی (۱۸۰ بدیع)

(هیئت بین‌المللی ترجمه به زبان فارسی)

ستایندگان اسم اعظم در سراسر عالم ملاحظه فرمایند

دوستان عزیز و محبوب،

صدور این پیام خطاب به جامعه‌ای که بلندی همّت و عزم والایش درخور رسالت متعالی‌اش می‌باشد، موجب نهایت سرور این جمع است.  محبّت این مشتاقان نسبت به شما عزیزان بس عظیم است و روحمان از مشاهدۀ تلاش صادقانه و خالصانۀ شما در اجرای تعالیم حضرت بهاءالله و در ارا‌ئۀ چشمۀ حیات‌بخش آثار مبارکه‌اش به عالمی تشنه، در اهتزاز است.  عزم راسخ شما به وضوح نمایان است.  ترویج و تحکیم، اقدام اجتماعی، و مشارکت در گفتمان‌های اجتماع با سرعت به پیش می‌رود و انسجام طبیعی این اقدامات در سطح محدودۀ جغرافیایی بیش از پیش قابل رؤيت است.  این کیفیّت در نقاطی واضح‌تر است که در آن تعداد فزاینده‌ای از مردم به مجهوداتی می‌پردازند که هر یک وسیله‌ای برای به ظهور رساندن نیروی اجتماع‌سازی امر الهی است.

در این دوازده ماه که از آغاز نقشۀ نه‌ساله گذشته با مسرّت و شادی شاهد آن بوده‌ایم که چگونه این مشروع روحانی جهانی به احبّا الهام و شور و شوق بخشیده و محرّک و انگیزۀ خطوط عمل معیّنی گشته است.  آنچه که فوراً مرکز توجّه قرار گرفته است اجرای اقداماتی بوده که گذشتن حدّ اقلّ یک محدودۀ جغرافیایی از سوّمین نماد رشد را در هر کشور تضمین کند، محدوده‌ای که در آن تعداد زیادی از مردم با یکدیگر هم‌کاری نموده تا به حیات یک جامعۀ فعّال و پویا کمک نمایند.  امّا با آگاهی از اینکه هدف این دورۀ بیست و پنج‌ساله تأسیس یک برنامۀ فشردۀ رشد در جمیع محدوده‌های جغرافیایی جهان است، احبّا شروع به گشودن محدوده‌های جغرافیایی جدید نموده‌اند و در عین حال به تلاش‌های خود در نقاطی که دارای برنامۀ رشد می‌باشد نیز شدّت بخشیده‌اند.  وقوف بیشتری برای فرصت قیام به مهاجرت در همۀ نقاط جهان به وجود آمده و بسیاری از نفوس فداکار در حال بررسی امکانات خود در قبال این فرصت مغتنم‌اند و بسیاری دیگر نیز ‌اکنون در نقاط مهاجرتی، بیشتر در داخل کشور خود و به نحو فزاینده‌ای در میادین بین‌المللی، مستقرّ شده‌اند.  این از جمله طرق متعدّدی است که توسّط آن، همانطور که انتظار داشتیم، احبّا در همه جا روحیّۀ حمایت متقابل از یکدیگر را نشان می‌دهند.  جوامعی که از قوّۀ بیشتری بهره‌مندند متعهّد شده‌اند که به تقویت پیشرفت در نقطه‌ای دیگر، در محدودۀ جغرافیایی دیگر، ناحیه‌ای دیگر، مملکتی دیگر، و یا حتّی قارّه‌ای دیگر همّت گمارند.  در این راستا شیوه‌های خلّاقی برای تشویق و ترغیب از راه دور و به اشتراک گذاشتن مستقیم تجارب یافت شده است.  در عین حال، رویکرد سادۀ کسب و نگارش یادگیری‌ها در یک محدودۀ جغرافیایی که بتواند برای اقدامات همان محل و نقاط دیگر از آن استفاده شود به نحوی گسترده رایج شده است.  مشاهدۀ بذل توجّه خاصّ به چگونگی افزایش کیفیّت آن تجربۀ آموزشی‌ که مؤسّسۀ آموزشی ارائه می‌نماید موجب خشنودی این جمع است.  هنگامی که فرایند مؤسّسۀ آموزشی در جامعه‌ای استقرار یابد تأثیراتش شگفت‌انگیز است.  به عنوان مثال به آن مراکز فعّالیّت فشرده‌ای توجّه فرمایید که ساکنانش مؤسّسۀ آموزشی را وسیله‌ای قدرتمند می‌بینند که متعلّق به آنها است:  وسیله‌ای که مسئولیّت اصلی ترقّی و پیشرفت آن را خود به عهده گرفته‌اند.  با وقوف کامل به اینکه ابواب امر الهی همواره به روی همگان باز است، احبّا می‌آموزند که چگونه کسانی را که آمادۀ ورود هستند تشویق نمایند.  همراهی چنین نفوسی و کمک به آنان برای گذار از آستانۀ ابواب امر مبارک، موهبت و سروری خاصّ در بر دارد.  در بارۀ مقتضیات این لحظۀ مهمّ و پرطنینِ شناسایی و تعلّق به امر الهی در شرایط مختلف و متفاوت فرهنگی نیاز زیادی به یادگیری است.  و فراتر از همۀ اینها، در حالی که در بسیاری از محدوده‌های جغرافیایی تلاش برای کمک به تقلیب اجتماعی مراحل اوّلیّۀ خود را می‌گذراند، محافل روحانی ملّی با برخورداری از حمایت مؤثّر و دائمی مشاورین، مجدّانه در پی یادگیری بیشتر در بارۀ این نکته هستند که این تلاش‌ها چگونه از فرایند جامعه‌سازی سرچشمه می‌گیرد.  گفتگوها در بارۀ رفاه اجتماعی و مادّی یک جمعیّت در بین گروه‌های خانوادگی و در جوامع در حال شکل‌گیری است و در عین حال احبّا به دنبال طرقی نیز می‌باشند که در گفتمان‌های مفیدی که در محیط اطراف‌شان در حال شکوفایی است شرکت نمایند.

در میان تمامی آنچه توصیف کرده‌ایم اقدامات جوانان به نحو چشمگیری می‌درخشد.  این عزیزان نه تنها افرادی منفعل نیستند که صرفاً تحت تأثیر نفوذ مطلوب یا غیر مطلوب قرار گیرند، بلکه ثابت کرده‌اند شرکت‌کنندگان دلیر و هوشمند در اجرای نقشۀ ملکوتی‌اند.  در نقاطی که جامعه به آنان با این دید نگریسته و شرایط پیشرفت‌شان را فراهم نموده، جوانان به خوبی ثابت کرده‌اند که به راستی شایستۀ اعتماد و اطمینان جامعه می‌باشند.  این عزیزان به تبلیغ امر الهی در بین دوستان‌شان می‌پردازند و خدمت را پایۀ هدفمندتری برای دوستی‌ها قرار می‌دهند.  چنین خدماتی مکرّراً شکل تعلیم و تربیت کسانی را به خود می‌گیرد که از خودشان جوان‌ترند و به آنان نه تنها آموزش اخلاقی و روحانی ارائه می‌دهند بلکه اغلب به دروس مدرسۀ آنان نیز کمک می‌کنند.  جوانان بهائی که مسئولیّتی مقدّس برای تقویت فرایند مؤسّسۀ آموزشی به عهده دارند، امید و آمال این مشتاقان را تحقّق می‌بخشند.

زمینه و محیط همۀ این مجهودات، عصر و زمانی است بسیار بی‌ثبات.  اذعان عمومی بر آن است که ساختارهای امروز اجتماع فاقد توان و آمادگی برای پاسخ‌گویی به نیازهای نوع بشر در رویارویی با مشقّات کنونی‌اش می‌باشد.  بسیاری از آنچه همیشه قطعی و خلل‌ناپذیر تصوّر می‌شد امروز زیر سؤال برده شده است و اضطرابات ناشی از آن، اشتیاق برای دستیابی به بینشی وحدت‌بخش را موجب می‌شود.  بانگ بلند هم‌صدایی‌ها در حمایت از وحدت، تساوی و عدالت نشان می‌دهد که چه تعداد بی‌شماری خواهان این آرمان‌ها برای اجتماع خود هستند.  البتّه برای پیروان جمال مبارک جای تعجّب نیست که قلوب انسان‌ها در آرزوی همان آرمان‌های روحانی‌ باشد که آن حضرت مقرّر فرموده‌اند.  امّا در هر حال شایان توجّه فراوان است که در یکی از سال‌هایی که چشم‌انداز پیشرفت جمعی نوع بشر بسیار تاریک به نظر می‌رسید، نور امر الهی به نحوی حیرت‌انگیز در بیش از ده‌هزار کنفرانس با مشارکت قریب به یک و نیم میلیون نفر و با تمرکز بر طرق ترویج همان آرمان‌ها، تابان و درخشان بود.  بینش حضرت بهاءالله و نصایح مشفقانۀ آن حضرت به بشریّت مبنی بر کوشش متّحدانه برای اصلاح عالم، محوری بود که عناصر مختلف اجتماع حول آن با اشتیاق گرد هم آمدند، و البتّه این شگفت‌آور نیست چرا که به فرمودۀ حضرت عبدالبهاء جمیع عالم انسانی نهایت آمال خویش را در این تعالیم آسمانی موجود و مشهود می‌بیند.  بعضی از خیرخواهان عالم انسانی ممکن است در ابتدای جذب‌شان به جامعۀ بهائی آن را ملجأ و پناهی از یک جهان مفلوج و مجروح از تفرقه تلقّی نمایند.  ولی فراتر از یک ملجأ و پناه، نفوسِ هم‌افقی را می‌یابند که با کمک هم برای ساختن جهانی نو در تلاشند.

توصیف گسترۀ وسیع جغرافیایی کنفرانس‌ها، تحرّک فوق‌العاده‌ای که به نقشۀ جدید بخشید، و یا شور و شوقی که در حاضرین برانگیخت، مقوله‌ای است طولانی.  امّا در این چند سطر مایلیم توجّه شما را به آنچه که این کنفرانس‌ها در بارۀ توسعۀ امر الله نمایان ‌نمود جلب نماییم.  این کنفرانس‌ها بازتابی از یک جامعۀ بهائی بود که ناظر و متمرکز به پیوندها و هم‌بستگی‌ها است نه به تفاوت‌ها و اختلافات.  این دیدگاه موجب شد که بررسی نقشۀ نه‌ساله در گردهمایی‌ها که پذیرای همگان بود، امری طبیعی باشد.  دوستان، مقتضیات نقشه برای اجتماع‌شان را نه فقط در حضور افراد و خانواده‌ها بلکه در کنار رهبران و مسئولین محلّی نیز مورد بررسی قرار دادند.  گرد هم آوردن افراد زیادی در یک مکان، شرایط را برای گفتگویی تقلیب‌کننده در بارۀ پیشرفت روحانی و اجتماعی به وجود آورد، پیشرفتی که در سراسر عالم در حال شکوفایی است.  کمک ویژه‌ای که گردهمایی‌هایی این چنین باز، روح‌افزا و هدفمند، می‌تواند به ترقّی و توسعۀ جامعه در یک محدودۀ جغرافیایی بنماید، یادگیری‌ ارزشمندی برای مؤسّسات بهائی است که در آینده آن را مدّ نظر داشته باشند.

بدین ترتیب جمع مؤمنین با چشم‌اندازی جدید و بینشی عمیق نسبت به اهمّیّت آنچه در صدد نیل به آن هستند دوّمین سال نقشه را آغاز می‌کنند.  اقدامات وقتی در پرتو نیروی اجتماع‌سازی حاصله از آن مشاهده شود چقدر متفاوت به نظر می‌آید!  چنین چشم‌اندازی گسترده و وسیع امکان آن را به وجود می‌آورد که یک فعّالیّت پایدار به مراتب بیشتر از یک خدمت منفرد و مجزّا و یا فقط یک نکتۀ آمار ملاحظه شود.  ابتکاراتی که در نقاط مختلف جهان یکی پس از دیگری دنبال می‌شود نشان می‌دهد که چگونه یک جمعیّت می‌آموزد که مسئولیّت طی کردن مسیر پیشرفت خویش را خود به نحو فزاینده‌ای به عهده گیرد.  تقلیب روحانی و اجتماعی حاصله در حیات یک جمعیّت به طرق گوناگون جلوه‌گر می‌شود.  این تقلیب در سلسله نقشه‌های قبلی، بیشتر در ترویج تعلیم و تربیت روحانی و عبادت جمعی مشاهده می‌شد.  در این سلسله نقشه‌های جدید، توجّه فزاینده‌ای می‌بایست به فرایند‌های دیگری معطوف گردد که حیات یک جامعه را ارتقا می‌بخشد مانند بهبود بهداشت عمومی، حفاظت از محیط زیست، و یا استفادۀ مؤثّرتر از قوای هنری.  آنچه برای پیشرفت همۀ این جنبه‌های مکمّل رفاه یک جامعه لازم است، قابلیّت اشتغال به یادگیری منظّم در همۀ این زمینه‌ها می‌باشد، قابلیّتی که مبتنی بر بینش‌های حاصله از تعالیم الهی و ذخیرۀ دانش بشری است که از راه تحقیق علمی به دست آمده است.  با افزایش این قابلیّت، توفیقات زیادی طیّ دهه‌های آینده حاصل خواهد شد.

این بینش گستردۀ اجتماع‌سازی، پیامدهای وسیع و پردامنه‌ای در بر دارد و هر جامعۀ بهائی در مسیر خود برای تحقّق آن حرکت می‌نماید.  امّا پیشرفت در هر نقطه‌ای، از خصوصیّات مشترکی با پیشرفت در سایر نقاط نیز برخوردار است.  یکی از این خصوصیّات آن است که با افزایش قابلیّت و ازدیاد قوای یک جامعۀ محلّی یا ملّی، در میقات معیّن شرایط مورد نیاز برای تأسیس مشرق‌الاذکار که در پیام رضوان ۲۰۱۲ این جمع بیان شد، نهایتاً تحقّق خواهد یافت.  همانطور که در پیام رضوان سال گذشتۀ خود اشاره نمودیم نقاطی را که در آنجا مشرق‌الاذکار بنا خواهد شد گاه به گاه اعلان خواهیم نمود.  موجب مسرّت این جمع است که اکنون تأسیس مشارق اذکار محلّی کانچانپور در کشور نپال (Kanchanpur, Nepal) و مینی‌لونگا در کشور زامبیا(Mwinilunga, Zambia)  را اعلام نماییم.  به علاوه، بنای یک مشرق‌الاذکار ملّی در کشور کانادا، در مجاورت حظیرة‌القدس ملّی قدیم التّأسیس در شهر تورونتو را اعلام می‌داریم.  این پروژه‌ها و پروژه‌های دیگری که در آینده شروع خواهد شد، با حمایت احبّا در هر سرزمین از صندوق مخصوص مشارق‌‌الاذکار انجام خواهد شد.

مواهبی که ربّ فضّال به حبیبانش عنایت فرموده نامتناهی است.  ندا بس عظیم است و چشم‌انداز بس باشکوه.  ایّامی که در آن همگی به خدمت فراخوانده شده‌ایم به سرعت گذرا است.  پس پراشتیاق و شورانگیز است ادعیۀ ما در آستان مقدّس حضرت بهاءالله به نیابت از شما عزیزان و به جهت مساعی خستگی‌ناپذیرتان.

[امضا:  بیت العدل اعظم]