Add new comment

بخش اعظم مطالبی که در این نوشته آمده است از عرفان اسلامی گرفته شده است و به شیوه ای گسترده تر، ژرفتر و شیواتر (آنچه به زبان شیرین پارسی نوشته شده است) در آثار عارفان اسلامی و به ویژه در نوشته های عارفان پارسی زبان آمده است. قطره ای از دریای بی پایان عرفان اسلامی-ایرانی را در این عبارت زیبای سلطان العارفین بایزید بسطامی می توان یافت که: «به صحرا شدم، عشق باریده بود و زمین تر شده، چنانکه پای به برف فرو شود، به عشق فرو می‌شد». و بایزید کسی است که خود یا پدرش در خاندانی زرتشتی پرورش یافته اند. من شخصا مخالفتی با هیچ دینی ندارم و تصور می کنم که خداوند هر کسی را به روشی به سوی خود می خواند. مهم این است که یک دین تا چه اندازه بتواند صفات الهی را (به دور از زرق و برقها و تبلیغات دهان پر کن) در وجود انسان زنده کند. حال اگر دیانت بهائی می تواند این کار را بدون ایجاد دشمنی نسبت به دینی که به آن وامدار است انجام دهد قطعا خدمتی به بشریت کرده است؛ به شرط آنکه پیروان خویش را به راهی که به سرچشمه هستی می رسد هدایت کند و از درافتادن در دام خیالات و اوهام به دور دارد.