سرود شماره 12 - لالایی جناب عندلیب

لالای، لالای، لالای...
ماه تابان لای لای ، روح روان لای لای
آرام جان لای لای ، شیرین زبان لای لای
هستی به گاهواره ، مانند ماه پاره
طفلی و شیرخواره ، شکر دهان لای لای
ای کودک ملک خو ، سیمین بر و سمن بو
کی میشوی سخن گو ، چون بلبلان لای لای
از عنصر بهایی ، ز آب و گل خدایی
ز افنان کبریایی ، شو شادمان لای لای
چشم از رخ تو پر نور ، چشم بد از رخت دور
سوی تو میدود حور ، دامن کشان لای لای
ای ماه گل عذارم ، ای شاه با وقارم
هستی تو غم گسارم ، روز و شبان لای لای
از شوق انجذابت ، نه آید به دیده خوابت
رفته قرار و تابت ، آرام جان لای لای
ای نوگل شکفته ، در مهد ناز خفته
خود عندلیب گفته ، در گلستان لای لای
آرام جان لای لای
لای، لالای، لالای...