سید عباس علوی خراسانی

ازمطالب بسيار زيبا ومتنوع كه در سايت آئين بهائى ملاحظه ميكردد ، همجو مائده وسيعى است كه انسان حيران ميماند از كدام يك از اين نعمتهاى الهى تناول نمايد ،در شرح حال متقدمين امر الهى از جمله همين شرح حال مختصر فاضل فقيد وارجمند جناب سيد عباس علوى است كه اكر ممكن باشد، هدايت فرمائيد شرح حال مفصل ايشان را دركدام مجموعه مطالعه نمايم . از لطفتان كمال تشكر را دارم.

بنام خدا باسلام چرابهائيت توانست شخصيت بزرگي چون سيد عباس علوي را تحت تاثير قرارداده ولي دوست وهم فكر اورا (شيخ حلبي )كه درمرتبه پائين تر ازاوقرارداشته نتوانسته؟

اي واي جناب سردبير توهم بله ؟ تو هم از بحث فرار كردي ؟ خدا ميدونه همانطور كه انتظار داشتم شد . تو هم مثل بقيه نه تنها جواب ندادي به سوالم بلكه اصلا به روي خودتم هم نمياري كه من سوالي پرسيدم . تازه تو كه خيلي در مقابل سوالم بچه هستي من مطمئن هستم اگر خود علوي هم زنده بشه عمرا محاله بتونه جواب اين سوالو بده . كامنتمو كه در معرض ديد نميذاريد . اينه رسم تحري حقيقت ؟ عجب . نمي دونستيم تحري حقيقت يعني اين . نكنه عبدالبها به شما گفته اينجوري تحري حقيقت كنين ؟ اين جوري بايد دنبال علم و دانش رفت ؟ خلاصه من منتظر جوابم هستم . ببينم كي جواب ميارين . البته راحتت كنم اگه بلد نيستي از بزرگترات بپرس . اگر هم بزرگترات بلد نبودن بگو شرمنده ما جواب نداريم . بلد نيستيم تا خيال من هم راحت بشه . من هر شب سر ميزنم ببينم در مقابل اين سوال بسيار ساده بالاخره چه مي كنين؟ببينم بالاخره تا كي طول مي كشه . پژوهشگر

با سلام خدمت شما . دليل اين همه تاخير در جواب من اين بود كه هم داشتم براي جواب سوال شما فكر مي كردم و هم يه مسافرت يه هفته اي بود و اينترنت دم دستم نبود . به هر حال . شما گفتيد:(اعتقاد به موعود با خرافات و جعلیات بی حدی همراه شده که وقتی در مورد آنها دقیق شوی خواهی دید که هیچیک ریشه و پایه مستندی ندارند و از حیز اعتبار ساقطند .) ميشه بفرماييد كدام يك از مباحث مهدويت خرافات بي پايه است ؟ دلم ميخواد مورد به مورد و جزيي اشاره كنيد تا جزيي و مشخص با هم به بحث بنشينيم . در ادامه اين گونه نوشتيد : (از ازدواج خیالی امام حسن عسکری با دختر امپراتور روم ( نرجس) گرفته تا داستان بارداری و ولادت افسانه ای فرزند امام . هیچ روایت معتبری از این دو موضوع که اساس ساخته شدن خرافه تولد و غیبت فرزند امام حسن عسکری هستند وجود ندارد و مجعولات موجود هم آنقدر متناقض و پراز داستانهای خیالیند که اصولا نزد محققین قابل طرح نیستند ) جواب : ما اگر از آثار علي محمد شيرازي (باب) و اشراق خاوري و ديگر نويسندگان طراز اول شما اين مطالبو آورديم چي ؟ باز هم مي گوييد اين ها خرافات و خيال بافيه ؟ به عنوان نمونه : باب در ابتداي ادعاهاي خود به ملاصادق خراساني موذن مسجد وكيل چي گفت ؟ گفت درميان شهادات اذان اين شهادت را هم اضافه كن : اشهد ان عليا قبل نبيل باب بقيه الله . درسته ؟ يا براي اين هم مي خواي از مطالع الانوار ( تاريخ نبيل ) برات مدرك بيارم ؟ خب حالا توضيح اين عبارت : نبيل به حساب ابجد ميشه محمد . علي قبل نبيل يعني علي قبل محمد . يعني علي محمد كه منظور خود علي محمد شيرازي است . خب علي محمد باب چه كسي است ؟ بقيه الله . حالا اين بقيه الله كيه ؟ اين جا بايد مراجعه كنيم به اسرار الآثار فاضل مازندراني جلد 2 در حرف ب ذيل ماده بقيه . ميدوني اونجا چي نوشته ؟ نوشته يقيه الله لقب امام دوازدهم شيعيان است . حالا بايد يه امام دوازهمي باشد تا علي محمد شيرازي بشود باب او . درسته ؟ با كمي فكر ميشه اين مطلب را فهميد .درسته منتظر جوابتون هستم .فقط دلم مي خواد توجيه هاي الكي و بافته هاي مبلغاتونو تحويلم ندي . ميدوني كه طبق اقدس و همه كتاباتون از جمله گنجينه حدود و احكام توجيه و تفسير و تاويل و ... همه بر اغنام الله حرام است و بايد به ظاهر اكتفا بشود .نكنه براي اين هم مدرك مي خوايد ؟ خلاصه منتظر جوابتونم

کاربرد بقیة الله قائم موعود را برای مسلمین تداعی می کند؛ لیکن به تعبیری دیگر، این واژه مختص به قائم نیست، بلکه بقیة الله به معنای باقیمانده ظهور خدا و یک عبارت عام و شناور بوده و به حقیقت تمام مظاهر ظهور راجع، و به طور اعم کنایه از روح القدس و مشیت اوّلیّه، و به طور اخص به موعود دیانت بابی اشاره دارد. این عبارت در قرآن مجید نیز در خصوص یکی از پیامبران، حضرت شعیب، بکار رفته؛ چنانچه خداوند به اهل مدین خطاب نموده و می فرماید: " بَقِيَّتُ اللَّهِ خَيْرٌ لَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنين‏ (هود/ 86)، یعنی بقيت اللَّه (آنچه خدا باقى گذاشته) براى شما بهتر و نيكوتر است، اگر ايمان داريد" (ترجمه قرآن( كاويانپور)). در اصول کافی در خصوص آیه فوق آمده است: "بقیة الله مقصود باقیمانده از حجج خدا و کسی است که دنیا از برکت وجود او باقیمانده است"(اصول كافى- ترجمه مصطفوى، ج ‏2، ص 275). با این اوصاف، علاوه بر آن که منظور از بقیة الله، قائم آل محمّد است (که می تواند اشاره به حضرت باب باشد) که حجت خداوند برای آن دور بودند؛ پس از ظهور حضرت باب، وقتی آن حضرت خود را باب بقیة الله می نامند؛ یا اشاره به بقیة الله منتظر دارند؛ یا می فرمایند: انّنی انا عبد من بقیه الله؛ و یا آرزوی شهادت در راه بقيّة الله می نمایند؛ اشاره ای است به موعود دیانت بابی، من یظهره الله: حضرت بهاءالله، که باقیمانده ظهور خداوند (بعد از ظهور حضرت باب) می باشند. قابل توجه آنکه، در سوره 83 قیّوم الاسماء آمده است: ان هذا الذکر بقیة الانوار و هو خیرلکم ان کنتم بالله العلی بالحق علی الحق امینا، مضمون بیان: همانا این ذکر/ حضرت باب، بقیة الانوار است و او برای شما بهتر است اگر به او ایمان بیاورید. این مطلب اشاره به آیه 86 سوره هود که ذکر بقیة الله شده دارد، و در آن اشاره لطیفی آمده و به جای بقیة الله، بقیة الانوار مذکور، در تأیید ادعای فوق مبنی بر آن که این عبارات، "بقیة الانوار – بقیة الله"، کنایه از "روح القدس"؛ "نور محمّدی" و یا "مشیت اولیّه" دارد، و این به اصطلاح "نور" و " روح قدسی الهی" همان نوری است که در تمامی پیامبران آسمانی بوده؛ وجه اشتراک تمامی ظهورات الهی می باشد؛ در هر دوری به هیکلی تعلق گیرد و ظهور بعد همان بقیة الله نامیده شود که باقیمانده ظهور خداوند در سلسله ادیان الهی است. با این تفاسیر باقیمانده ظهور خدا پس از حضرت باب، من یظهره الله، موعود دیانت بابی است. نکته در خور توجه آن که، حضرت باب برای رفع هر نوع سوء تفاهمی که مقصود آن حضرت از "باب بقیة الله" هیچ گاه باب امام دوازدهم شیعیان نبوده، بلکه باب مظهر ظهور الهی در آینده می باشد، در تفسیر سوره کوثر صراحتاً می فرمایند: " و لقد کفروا الذین قالوا ان ذکر اسم ربک قال اننی انا باب بقیة الله بحکم من قبل من حیث لا یعلمون"(مجموعه آثار حضرت اعلی، شماره 53، ص 190)، مضمون بیان: کسانی که می گویند من خود را باب بقیة الله به حکم قبل (ظهور قبل) خوانده ام به خدا کافر شده اند و نمی دانند.

متأسفانه، عدم آشنایی با ادبیات و الهیات ادیان بابی و بهائی، و عدم توجه به هدایات طلعات مقدسه این دو ظهور بدیع آسمانی، سوء تعبیرهایی را دربر داشته است. حضرت باب در اوایل ظهورشان، در موقعیت بسیار خطرناک این حکمت و درایت عمیق را از خود نشان دادند که از واژه هایی استفاده کنند که معانی متفاوتی را برساند – معانی ظاهری و معانی باطنی -- و بدین ترتیب هم مؤمنین و حکیمان از آنچه درک کرده بودند خلافی نبینند و هم معاندین آرام گیرند. حضرت باب در اوایل ظهور، به دلیل تصورات نادرست مردم نسبت به مقام موعودشان، با مردم زمان نهایت مدارا و مماشات نموده تا آنها محتجب نگشته و تدریجاً حقایق امر بر ایشان مکشوف گردد؛ چرا که هدف آن حضرت به عنوان یک مربّی آسمانی راهنمایی، هدایت و نجات خلق بود. در کتاب بیان فارسی، ام الکتاب دیانت بابی، مذکور است: " زیرا که خداوند مقتدر بر هر شیئی بوده و هست و در هر کور به هر قسم مصلحت کل خلق است اسباب را جاری خواهد فرمود"( بیان فارسی، الباب الثالث و العشر من الواحد الثالث). گو آنکه آنحضرت در توقیع قائمیت علناً قائیمت خویش را اعلان نموده و با یک چنین بیانات و خطابات غرا و مهیمنی حجت را بر همگی تمام می کنند: " قل انه لمهدی موعود فی ام الکتاب قل انه صاحب حق کل به یوعدون قل انه قائم حق کل به موقنون ... انّا قد نزلنا ذلک الکتاب رحمة من لدنا للعالمین لئلا یقول احد لو علمنی الله ظهور مهدی او رجع محمد و الذین هم شهدإ من بعده ثم المؤمنون لکنت من المحضرین". در هر روی ایشان در بیانات اولیه شان از کلماتی همچون بقیة الله، امام منتظر، حجة منتظر، موعود منتظر و محمّد بن الحسن استفاده نموده و یا بعضاً خود را باب این اشخاص معرفی کرده که اگر چه این کلمات مرتبط با قائم موعود مسلمین است، لیکن به یک اعتبار این بیانات حاوی تعابیر روحانی می باشد و اشاره به حقیقت روحانی موعود منتظر داشته که همان روح قدسی الهی یا مشیت اوّلیّه است، و به تعبیری دقیق تر؛ این عبارات مرتبط با ظهور بعد از حضرت باب، یعنی ظهور من یظهره الله، حضرت بهاءالله، می باشد. نگاهی عمیق تر به این بیانات و تأمل و تعمق در آیات و الواح الهی و آشنایی با زبان وحی این دو ظهور بدیع آسمانی، روشنگر آن است که اشاره به موعود منتظر مسلمین، اشاره به یک حقیقت روحانی است و در اینجا وجود جسمانی آن حضرت منظور نظر نبوده؛ بلکه حقیقت روحانی او که حقیقت روحانی تمام مظاهر ظهور الهی است مطمح نظر می باشد. در آثار دیانت بابی نیز، در معرفی و توصیف حضرت باب، به حقیقت روحانی آن حضرت که همان مشیت اوّلیّه و حقیقت روحانی تمام انبیاء است اشاره رفته و در "اسماء کلشئ" آمده است: " و ان ذات حروف السبع اول ما خلق بامره کن فیکون ثم اصطفی له اسماء اولیة و اختصّها بامثال اخریة ثم ادخلها فی بحر اللانهایة"(اسماء کلشئ، ج3، صص 345 – 346)، مضمون بیان: و همانا صاحب هفت حرف (علی محمّد) اول کسی است که خداوند به امر خود با کلمه کن او را خلق فرمود پس از آن برای او اسامی ابتدایی انتخاب نمود (از قبیل آدم، نوح، ابراهیم) و سپس او را با اسماء انتهایی (مانند من یظهره الله ) مختص فرمود؛ سپس او را در دریای لایتناهی خود وارد نمود. حضرت باب در توقیعی، نظر به حقیقت روحانی مظاهر ظهور الهی، ظهور خود را همان ظهور محمّد بن الحسن دانسته و ضمن اشاره به وجود روحانی خویش در هزار سال قبل می فرمایند: "و ان یجادلک احد فی کیف من ولد من قبل و قد قضی الف و فوق ذلک کیف یومئذ علی صورة من قد قضی من عمره ثلثین سنة قل بلی ذلک من امرالله انتم کیف توقنون انّ جسد محمّد من قبل قد عرج الی السماء و دخل مقعد کلّشی و خرج عن مقعد کلّشی مع انّه هو فی مقعده لایخلو مقعده عن جسده و شهد خلق کلّشی فی صقع علوه بمثل ذلک انتم فیّ تنطقون هذا من سرالله انتم لاتستطیعون ان تدرکون"(مجموعه توقیعات حضرت اعلی و بعضی مکاتبات مؤمنین اولیّه، صص 310 – 311)، مضمون بیان: اگر کسی در مورد من با تو مجادله کند که چطور این شخص در هزار سال قبل متولد شده و حال به صورت یک جوان سی ساله ظاهر گشته بگو بلی این از امر الهی است. شما خود چگونه معتقید که جسد محمّد قبلاً به آسمان عروج کرد (اشاره به معراج) و در جایگاه همه چیز داخل و خارج گشت با این که او در جایگاه خویش بود و جایگاهش هم با جسدش متحد بود و با همه حال خلقت همه چیز را در جایگاه علو وجودش مشاهده نمود؛ به همین گونه درباره من تصور کنید و سخن بگویید. این راز پروردگار است که شما از درک آن عاجزید. آن حضرت در تفسیر سوره بقره در تفسیر الْغَيْبِ به این حقیقت روحانی که همان مشیت اولیه است اشاره کرده و می فرمایند: " والغیب هو محمّد صلّی الله علیه و آله لانّه غیب عمّا سواه و لایعلم کنهه غیرالله و محلّ تفصیل هذا الغیب هو القائم محمّد ابن الحسن علیهما السّلام و هو الذی قال الصّادق علیه السّلام فی معناه حین سئله عن الغیب فی هذه الآیة قال علیه السّلام هو الحجّة الغائب و علی نفس رسول الله صلّی الله علیهما و آلهما حیث اشار صریحاً فی کلامه الرّفیع ظاهری امامة و باطنی غیب منیع لایدرک"(مجموعه آثار حضرت اعلی، شماره 69، 133 بدیع، ص 169)، مضمون بیان: غیب همان محمّد است که درود خدا بر او باد زیرا مقام او (اشاره به مقام روحانی او) از نظرها پنهان است و کنه این مقام را هیچ کس جز خدا نمی داند. حال این غیب/ مشیت اولیه در جایگاه بشری قرار بگیرد همان محمد بن الحسن می شود. چنانچه امام صادق (ع) نیز در خصوص این آیه فرموده غیب حجت غائب است و علی نفس رسول خداست. چنانچه در بیانی دیگر فرموده ظاهر من امامت است و باطن من غیب منیع لایدرک (مشیت اولیه). و نظر به این حقیقت، حضرت باب ظهور خودشان را ظهور حضرت حجة دانسته، که در حقیقت همان ظهور حضرت محمّد (ص) است؛ چنانچه در بیان فارسی، باب پانزدهم از واحد اوّل، می فرمایند: " حضرت حجة (ع) ظاهر شد به آیات و بیّنات به ظهور نقطه بیان (ظهور حضرت باب) که به عینه ظهور نقطه فرقان (ظهور حضرت محمّد) است". و ایضاً حضرت باب در مقامی دیگر تصریح می فرمایند که حجت منتظر، حقیقت روحانی حضرت باب که همان حقیقت نقطه فرقان (حضرت محمّد) بوده می باشد: " و همچنین نظر کن در عامه که چقدر تفسیر بر قرآن نوشته و حال آنکه از جواهر تکوینیه قرآن که اهل بیت عصمت ع باشند محتجب ماندند. و همچنین آنهایی که از شیعه تفسیر بر قرآن نوشته اند اگر معنی تکوینی (مقصود مظاهر ظهور الهی) آن را درک نموده بودند از نقطه فرقان که مقام ظهور حجت منتظر است محجوب نمی ماندند. پس بدان که هیچ درک ننموده اند الاّ کلماتی بلا معنی و روح ..."(دلائل سبعه، ص 71). آن حضرت در یکی دیگر از آثارشان، ظهور مبارک خود را که همان ظهور موعود منتظر است تشبیه می فرمایند به حقیقت سؤالی که کمیل بن زیاد نخعی از حضرت علی (ع) می پرسد، مبنی بر این که حقیقت همان نور یا اوّل طلوع فیض اقدس الهی است که بر هیاکل مقدسه توحید و مظاهر الهی تعلق می گیرد که اشاره به حقیقت روحانی پیامبران الهی -- روح قدسی الهی و مشیت اوّلیّه – دارد (بنگرید به : دلائل سبعه، ص 58). با تشکر

hi

الله ابهی . سلام . درود .بر شما همنوعان عزیز .هر 3 تای این عبارات حاکی از اینست که ما خاکیان میتوانیم و می خواهیم یکدیگر را دوست بداریم .به هر ایینی که اعتقاد داشته باشیم اعتقادات ما تا انجا قابل اعتنا و معتبر است که ما را بسوی هدف متعالی همدلی و وحدت رهنمون شود هر گاه اندیشه دیگری را در کنار خود بر نتابیم باید در ایمان خود به مبدا واحد وجود تجدید نظر کنیم چرا که تمامی انبیا و مرسلین نگاه ما را به یک هدف نشانه میگیرند و ان ارمان نزدیک شدن به انسان کامل است .انسانی که این عالم خاکی را بمثابه نردبانی برای تعالی روح خود و کمک به دیگران برای نیل به این هدف میشناسد. ایا حضرت مسیح نمیتوانست ایمان ورسالت را نزد خود نگاه دارد و در طول عمر خویش دچار مصایب نگردد یا حسین بن علی (ع) با چه هدفی خود و یاران وخاندان محترم خود به میدان فدا فرستاد ایا این نفوس مقدس اکنون که به ما ناظرند با زبان جان به ما نمیگویند که ای مدعیان ما خود را فدا نمودیم تا به شما بیاموزیم که این عالم را اعتنا و اعتباری نیست با همدیگر مدارا کنید .بد نیست بدانیم که با هر ظهور و بعثتی موج مخالفت نیز بالا گرفت وپیروان ایین قبل در صدد رد و انکار با دلایل عقلی و استدلالی بر امده اند.برای رد دیانت مقدس اسلام چه ایرادات که وارد نشد و تا ابد نیز این روال ادامه خواهد داشت .اگر ظهور یک دیانت توام با کلیه دلایل عقلی باشد که برای ادمیان راهی برای نپذیرفتن کلام الهی باقی نمیماند شاید پروردگار عالم برای امتحان ما بندگان چنین قرار فرموده تا انسانها در محک امتحان و بوته ازمایش افتند و معلوم گردد که کدامین از ما اینهمه فداکاری و ایثار واهداف متعالی که در هر ظهور ظاهر میگردد را با یک ایراد مثلا ایراد نحوی در ایات قران کریم فراموش میکنیم و تا جوابی برای ان نیابیم قلبمان شهادت بر حقانیت ان ظهور نمیدهد .ما پیروان ادیان الهی فراموش نکنیم که هر دیانتی در بستر دین قبل ظاهر گشته و برای اثبات حقانیت خود به اثار و بشارات ادیان سلف استدلال میکند بر هیچ دیانتی ایرادی اعم از احکام یا تاریخ نمیتوانیم وارد کنیم چرا که به اراده خداوند هر دین در زمان و مکان و بستر اجتماعی و فرهنگی منحصر بفردی ظاهر گردیده است و تمامی دستورات و احکام و تصمیمات و رفتار ان رسول عظیم الشان بر مبنای اراده حق بوده است . قبل از اینکه به مقولاتی همچون تحری حقیقت و استدلال بپردازیم بیاموزیم که همه ما مخلوق ید عنایت یک خداوند احد و واحد هستیم وسپس به وحدت ادیان بیندیشیم و بکوشیم قبل از انکه خود را اثبات و دیگری را نفی کنیم امر پروردگار را لبیک گوییم که ما را بسوی دوستی و مهر و همدلی و فداکاری میخواند .

الله ابهی مدتهاست که دنبال جواب سوالم درباره نام پدر و مادر حضرت باب روحی فدا بودم جناب سردبیر عزیز امشب تصادفی به این پرسشو پاسخ ها برخورد کردم انگار قرار بود امشب ببینمشون لطفا مثل همیشه آرامش خودتونو حفظ کنید همونطور که حضرت عشق می فرمایند دوست داشتن دوستان که چیزی نیست باید بتونیم دشمنمونو دوست داشتت باشیم جواب شیوای شما درباره تولد خیالی حضرت امام زمان کاملا منو پاسخگو بود حالا اگه دوستان عزیزشیعه نمی تونند بپذیرند حق دارند چون این باوری است در ذهن ایشان که از کودکی برای جایگیریش هرسال در مدرسه در مسجد در رسانه ها تلاش شده و طوری مطلبو جا انداختند که فکر کردن غیر از اون حرام و کفر و فساد به نظر میاد اونطور باوری که فرد باور داره این اندیشه و ایمان کاملا مال خودشه و کسی بهش القا نکرده.......... اون مطمئنه من این دورانو گذروندم و می فهممش اون باور داره که ایمان به حقیقت داره و همین تعصبی ایجاد می کنه که نه چیزیو بشنوه نه چیزیو ببینه خداوند به همه ی ما بینش عطا کنه انشاالله

حضرت عبدالبهاء ميفرمايند: ” زخم ستمکاران را مرحم نهيد و درد ظالمان را درمان شويد اگر زهر دهند شهد دهيد. اگر شمشير زنند شکر و شير بخشيد. اگر اهانت کنند اعانت نمائيد .اگر لعنت نمايند رحمت جوئيد . در نهايت مهربانی قيام نمائيد و باخلاق رحمانی معامله کنيد و ابدا بکلمه رکيکی در حقّشان زبان نيالائيد “. (ص ٢٢٨ ج ٣ امر و خلق)